کاربرد قیدهای تنوین دار در متون منثور تاریخی تاریخ بلعمی، تاریخ بیهقی، التوسل الی الترسل، تاریخ جهان گشا

تنوین یک نشانه خطی است که از زبان عربی به فارسی راه یافته. در زبان فارسی، تنوین نصب یا دو زبر نسبت به گونه های دیگر تنوین، کاربرد فراوان تر و چشمگیرتری دارد. نقش دستوری واژگان تنوین دار در زبان های عربی و فارسی متفاوت است. در این مقاله کاربرد قیدهای تنوین دار (منون) در متون منثور؛ تاریخ بلعمی (قزن چهارم)، تاریخ بیهقی (قرن پنجم)، التوسل الی الترسل (قرن ششم) و تاریخ جهانگشا (قرن هفتم) بررسی شده است. پژوهش نشان می دهد که علامت تنوین از طریق ترجمه ی قرآن کریم و آثار عربی، وارد زبان فارسی شده و در هر دوره کاربرد بیشتری یافته است. همچنین به نظر می رسد دلیل گرایش فارسی زبانان به استفاده از تنوین نصب یا دو زبر علاوه بر معنای قیدی داشتن منصوبات عربی، مربوط به ویژگی های آوایی و تاریخی خود زبان فارسی نیز می باشد.

کلیدواژه ها:

قید تنوین دار ، تاریخ بلعمی ، تاریخ بیهقی ، التوسل الی الترسل ، تاریخ جهانگشا