مدلسازی آموزش معماری با محوریت مطالعات محیط–رفتار

عدم رشد کیفی در مقابل رشد سریع کمی و کمبود نگرش به نظریه های اثباتی در آموزش معماری از عوامل بنیادین در پرداختن به جستار حاضر بوده و رویکرد اتخاذ شده با ملاحظه ی نظریه ی امکان گرایی و با هدف استفاده از سودمندی های یک خوانش بین رشته ای همراه با تحدید علوم رفتاری در دو حوزه ی روان شناسی محیطی و مطالعات محیط-رفتار شکل گرفته است. مساله اصلی پژوهش بر این اساس است که چه شاخصه هایی از مطالعات محیط - رفتار میتواند در تعیین روشی برای آموزش معماری موثر باشد و الگویی که بتواند به ایجاد فرآیندی با رویکرد ذکر شده در کارگاه معماری منتهی شود چیست هدف در این پژوهش، شناسایی و بازبینی رویکردها در مقولات آموزش معماری، فرآیند طراحی و علوم رفتاری به منظور تدوین مدل مفهومی پژوهش و بررسی تعامل بین مقولات یاد شده است. بر این اساس، فرآیند شامل بررسی و گردآوری داده ها و مطالعات در حوزهی آموزش معماری، فرآیند طراحی و علوم رفتاری بوده است. این نوشتار سه قالب اساسی نظام های محیطی، رفتاری و مفهومی برای شکل دهی به ساختار الگو و نظریه را مورد مطالعه قرار داده است. مدل ارایه شده تلاش داشته است تا روش آموزش را با تاکید بر کسب دانش با رویکرد علوم رفتاری همراه با کاربرد آن در موقعیت های خاص از جمله مراحل تحلیل، ترکیب و ارزیابی در فرآیند طراحی ارایه نماید. بر این مبنا، روش آموزش مبتنی بر یک روش جامع برای یادگیری دانشجویان است که مسیر آن را فرآیند طراحی محیط-رفتار محور تعیین مینماید. از طرف دیگر تلاش شدهاست که مربی و یادگیرنده انبوه اطلاعات منتج از مطالعات محیطی و رفتاری را تفکیک، شناسایی و برای کاربرد در طراحی مهیا سازند.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، مطالعات محیط-رفتار ، رویکرد بین رشتهای ، علوم رفتاری ، فرآیند طراحی.