مدیریت پتانسیل خطر و کنترل آن با استفاده از روش های فازی

مدیریت پتانسیل خطر بر روی استراتژیهای شناخت، آنالیز و توسعه به منظور پاسخگویی به پتانسیل خطر متمرکز است.موفقیت در شناسایی و کاهش ریسک های فنآوری اطلاعات می تواند مخاطرات و مشکلات فنی و غیرفنی را برای مدیران وذینفعان کلیدی مشهود کرده منابع را در حوزه هایی که پتانسیل خطر بالا است متمرکز نماید و ضمن قراردادن ریسک هادر محدوده های منطقی آنها را به شیوه ای صحیح و قابل سنجش مدیریت کنند. بنابراین هدف از این تحقیق ارزیابیپتانسیل خطر در واحدهای تولید کننده توربین های بادی با استفاده از روش فازی است. از این رو با استفاده از روشهایارزیابی پتانسیل خطر در ابتدا به ارزیابی ریسک فن آوری اطلاعات در این واحدها با استفاده از روش فازی پرداخته شدهاست. در گام اول 21 زیر معیار به عنوان عوامل اصلی تاثیرگذار بر ریسک فناوری اطلاعات مورد شناسایی قرارگرفته استکه این عوامل با توجه به ماهیت آنها در 8 دسته اصلی طبقه بندی گردیده اند. سپس با استفاده از روش دیمتل ترتیب اثرگذاری نهایی هر زیر معیار بر سایر زیرمعیارها و ترتیب اهمیت نهایی آنها در سیستم ارزیابی گردیده است و در نهایتاولویت بندی استراتژی های برخورد با ریسک های فناوری اطلاعات به روش تاپسیس فازی صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

پتانسیل خطر ، فن آوری اطلاعات ، مدیریت پتانسیل خطر ، برنامه ریزی پتانسیل خطر ، استراژی ریسک ، روش فازی