هندو در غزل خواجو

ارتباط زبان و ادبیات فارسی و هنداز دیرباز مورد توجه بوده تا جایی که سبک هندی به عنوان یکی از سبک های شعر فارسی مطرح میشود. نمود این تبادل فرهنگی را میتوان در شعر فارسی جستجو کرد. میزان آشنایی یک شاعر سبک عراقی در قرن هشتم مثل خواجوی کرمانی با فرسنگ ها فاصله از سرزمین هند و تاثیر فرهنگ و نقش هندو در شعر او، مساله ایست که در این مقاله با استفاده از روش کتابخانه ای، فیش برداری، تجزیه و تحلیل شواهد شعری و طبقه بندی منظم آنها؛ بدان پرداخته شده است. در این مقاله پس از معرفی خواجو، سرزمین هند، ارتباط کرمان و هند و بررسی تحلیلی واژه هندو، به نتایجی از جمله: آشنایی خواجو با آیین سوزاندن و خال گذاشتن، آتش و خورشیدپرستی و بتپرستی، رسنبازی، طراری، جادوگری هندوان اشاره میشود. هنرنمایی ادبی خواجو در استفاده از ترکیباتی چون هندوآسا، هندووش، هندوصفت و تشبیه سازی های زیبا با واژه هندو مخصوصا کاربرد فراوان تشبیه زلف به هندو، از دیگر نتایج این پژوهش است.

کلیدواژه ها:

شعر فارسی ، هند ، ایران ، کرمان ، هندو ، غزل ، خواجوی کرمانی