سمبولیسم در ادب عرفانی

در کتب بیان فارسی معادل واژه سمبل را نماد یا رمز دانسته اند که چیزی است که علاوه بر معنی بلاواسطه خویش بر معنایی انتزاعی که قابل تجسم نیست، اشاره دارد. در ارتباط با علل بیان رمزی، نظرات مختلفی ذکر شده اما مهمترین دلیل را اعتقاد به عالمی ماوراء جهان مادی می دانند که عقول بشری قادر به درک آن نی ست و با واژه های عادی نمی توان حقایق آن را بیان کرد، به همین جهت گویندگان متوسل به زبان رمزی می شوند. کاربرد رمز در ادب فارسی همزمان با ظهور عرفان گسترش می یابد. عرفان با رمز گرایی ارتباط بسیار نزدیکی دارد. در این پژوهش ابتدا توضیحات و تعاریفی از سمبل و رمز ارایه شده سپس به تاریخچه کوتاهی از کاربرد رمز در ادبیات ایران زمین اشاره شده و پس از آن به علل گرایش عرفا به کاربرد رمز و نماد در نوشته های خویش پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

رمز ، نماد ، عرفان و تصوف ، رمزگرایی ، تمثیل