انسان گرایی در شعر صایب
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 754
فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
OSPL02_004
تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397
چکیده مقاله:
انسان گرایی (Humanism)، جهان بینی فلسفی و اخلاقی است که با نفی هرگونه ماوراءالطبیعه بر خردگرایی و روش علمی تکیه می زند. واژه امانیسم، نهضت فرهنگی فکری است که در خلال دوران تجدید حیات فرهنگی (رنسانس) به دنبال ایجاد رغبت و تمایل جدید نسبت به آثار برجسته یونانی و رومی پدید آمده است. این واژه از واژه لاتینی Humus به معنی خاک یا زمین اخذ شده است. صایب از شاعران نامدار سبک هندی است. او به دلیل پرگویی هایی که در زمینه شعری دارد، رسیدن به محور اصلی اندیشه اش را اندکی مشکل می سازد، زیرا به خاطر این پرگویی ها مطالب یا ابیات متناقض در دیوانش فراوان دیده می شود. این مقاله جنبه انسان گرایی شعر صایب را با شیوه کیفی در محدوده کمی ابیات دیوان وی با رویکرد تحلیلی و توصیفی با روش کتابخانه ای و اسنادی از طریق برگه نویسی کاویده است
کلیدواژه ها:
نویسندگان
ژیلا اسدی
دانشگاه فرهنگیان، پردیس دانشگاهی حضرت رسول اکرم (ص) اهواز: ایران