شیوه های شخصیت پردازی در داستان سیاوش

شاهنامه به عنوان تاریخ منظوم ایرانیان باستان با هنر داستان پردازی حکیم ابوالقاسم فردوسی، هنوز از پس قرن ها، ایرانیان رامسحور داستانهایش کند. شخصیت،رکنمی اساسی آثار داستانی در دنیای ادبیات است و اهمیت فراوانی دارد؛ تا آنجا که بسیاری از خوانندگان آثارادبی، این آثار را با نام شخصیتهایشان به یاد میآورند. هر قدر این شخصیتهابا دقت و خلاقیت بیشتری خلق و پرداخته شوند، در طول زمان و در اذهان مخاطبان از جاودانگی بیشتری برخوردار میشوند.توصیف شخصیت ها در شاهنامه زیبا، هنرمندانه و اعجاب انگیز استفردوسی. به برکت ذهن نکته یاب و تخیل پویای خود و همچنین تسلط فراوانی که در شگردهای بلاغی و زیبا شناسی دارد توانسته است با توصیف شخصیت های داستان ها به شیوه ی مستقیم و غیرمستقیم تصویری از شکل رفتار، حالات روحی ،خلق و خو و باطن آن ها را در پیش چشمان خواننده به گونه ای هنرمندانه نقاشی می کند. مقاله ی حاضر به بررسی شیوه های توصیف شخصیت های داستان سیاوش پرداخته است.ابتدا شیوه های توصیف شخصیت ها را بیان کرده،سپس برای هر کدام از شیوه های توصیف شخصیت ها نمونه هایی از داستان سیاوش ذکر شده است. توصیف فرآیندهای ذهنی شخصیتهای داستانی از سوی فردوسی، گفتار درونی شخصیت ها و کنش یا عمل داستانی از سوی شخصیت ها در درون داستان با استفاده از شیوه های گفته شده به خوبی تصویری همه جانبه از شخصیت ها را برای مخاطب به ارمغان آورده است.

کلیدواژه ها:

شخصیت ، شیوه های توصیف ، شاهنامه فردوسی ، داستان سیاوش.