خوانش تطبیقی نشانه شناسی در اشعار ابو ریشه و ملک الشعرای بهار

نشانه شناسی به معنای امروزی، عمدتا تحت تاثیر نظریات پیرس، به رشته ای مستقل تبدیل شده است و به مثابه ی وجهی بین رشته ای در تحلیل متون مورد استفاده قرار می گیرد. تحلیل نشانه شناسانه ی آثار ادبی و به ویژه ادبیات پایداری میتواند زمینه ساز خوانشی تازه از این متون و هویت بخش گفتمان پایداری و مناسبات بیرونی و درونی آن باشد. در این جستار با استمداد از رهیافتهای مختلف نشانه شناسی، لایه های فکری و نشانه هایی همچون: زمان، مکان، روایت، شگردهای کشف معانی اضافی به همراه رمزگان های موجود در سروده های ابو ریشه و ملک الشعرای بهار، مورد ارزیابی قرار میگیرد تا آفاق تازه ای را در راستای تصویر هویت بخش شعر پایداری در برابر مخاطب سروده های آنان پدیدار سازد. بر اساس این رویکرد، رمزگانهای مربوط به خالق اثر، زیباشناسی کلام، زمان و مکان و فرم این سروده ها نمایان میشود و در شعر آن دو، شماری از نقشها و نشانه ها روایت میشوند که ارتباطی استوار میان دنیای پرتلاطم یک زندگی را بازسازی میکنند و در میان نشانه های دلپذیر و ناخوشایند در نوسان است. سروده های این سرایندگان در برخی نمونه ها افزون بر سازه ها و عناصر درون متنی بر عناصر فرامتن و سوانح زندگی مولف تکیه دارد که از پربسامدترین نشانه های متنی شعر آنها می توان به نشانه زمان، شخصیت و مکان اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

نشانه شناسی پیرس ، متن ادبی ، شعر معاصر ، عمر ابو ریشه ، ملک الشعرا بهار.