سیر تکاملی منشآت درادبیات فارسی

منشآت یا نامه نگاری به عنوان یکی از فنون انشاء و نویسندگی در گسترهی ادب فارسی، جایگاه ویژه ای دارد. در اصطلاح ادبی، منشآت، مجموعه ای از نامه های دیوانی یا دوستانه است که منشی دیوان یا نویسنده غیر دولتی نوشته باشد. پس از اسلام بخشی از کلمات و ترکیبات عربی، تفنن ها و هنر نمایی های دبیران و منشیان از طریق نامه ها و منشآت در نثر فارسی راه یافت و موجب رواج نثر فنی ومصنوع در ادب فارسی شد. پژوهش حاضر، کاری است در جهت معرفی فن ترسل و هنر نامه نگاری و مباحث پیرامون آن، تا ضمن بیان سیر تاریخی این نوع ادبی قبل و بعد از اسلام؛ جایگاه و تاثیر آن را در ادبیات فارسی تبیین نماید.از آن جا که منشآت نویسی در ایران سابقه ای طولانی داشته و این پیشینه به ایران پیش از اسلام برمی گردد، رواج آن یکی از ابزار اظهار فضل شده و موجبات رواج نثر مصنوع را در ایران پدید می آورد.

کلیدواژه ها:

منشآت ، سلطانیات ، اخوانیات ، نثر مصنوع.