بررسی حرص در داستانهایی از مثنوی با تکیه بر آیات و روایات اسلامی

مسایل اخلاقی، از جمله مسایل اساسی زندگی فردی و اجتماعی هر ملت می باشد و در دین اسلام، بعد از یکتاپرستی هیچ موضوعی مانند اخلاق مورد اهتمام واقع نگردیده است. به همین علت، مسایل اخلاقی در شعر و ادب فارسی، به ویژه نزدمولوی که تربیت یافته مکتب اسلام است، انعکاس اوانفر دارد. تاثیر منفی و مخرب و احیانا مثبت صفت ذاتی حرص درزندگی انسان، غیر قابل انکار است؛ به همین سبب در قرآن کریم و مثنوی از جایگاه گستردهای برخوردار است. در مقاله پیش رو، تلاش بر آن است تا به بررسی سه داستان مشهور مثنوی (خر برفت، مفلسی در زندان، و خورندگان بچه پیل) بپردازد که در لا به لای آنها به مسیله حرص و طمع اشاره شده و مولانا با تاثیرپذیری از آیات و روایات اسلامی به تفهیم عواقب خطرناک حرص و آز و اثرات آن پرداخته است. با بررسی این داستان ها، به این نتیجه رسیده شد که مولانا به پیروی از قرآن کریم، معتقد است که چیرگی حرص و طمع بر انسان، باعث میشود که وی از دیدن حقایق بی بهره باشد و خداوند و بر دلش مهر و بر دیده اش پرده قرار دهد و نیز حرص، مانع استجابت دعا می شود و میان خداوند و بنده، حجاب ایجاد می کند.

کلیدواژه ها:

اخلاق ، حرص ، قرآن کریم ، مثنوی ، مولوی.