بررسی تطبیقی طبیعت گرایی در اندیشه های نیمایوشیج و جبران خلیل جبران

طبیعت گرایی در آثار هنرمندان همواره به اشکال گوناگون بازتاب یافته است و نویسندگان و شاعران برای ارتقا سویه ادبی آثار خود بدان متوسل شده اند. نیمایوشیج و جبران خلیل جبران از جمله هنرمندانی هستند که طبیعت گرایی در آثارشان نمودی چشمگیر داشته است. حال در این پژوهش، مقایسه آثار نیمایوشیج، شاعر معاصر ایران، و جبران خلیل جبران، شاعر و نویسنده ی معاصر عرب، با توجه به مکتب امریکایی ادبیات تطبیقی که اشتراکات عام و جهانشمول آثار ادبی را مورد توجه قرار می دهد، قابل بررسی است زیرا میان نیما یوشیج و جبران خلیل جبران روابط مبتنی بر تاثیر و تاثر نبوده است. یکی از وجوه مشترک میان نوشته های این دو هنرمندگرایش به طبیعت به مثابه آرمان شهر است. این دو ادیب در این آرمانشهر برای رسیدن به ملکوت وحدت و دوری از شهر آراسته به ظواهر صنعتی در تکاپو هستند. در این میان، نیمایوشیج به طبیعت نزدیک تر است و پیوسته زبان به ثنای پدیده های نیک و بد طبیعت می گشاید و در آرمان شهر خود به آرامش روحی می رسد . اما جبران خلیل جبران علی رغم ستایشش از طبیعت، گاهی در ظاهر به ذم پدیده های طبیعت می پردازد و با مکاشفه اسرار طبیعت خود را نسبت به محقق ساختن آرمان شهر در دل طبیعت عاجز میبیند.

کلیدواژه ها:

نیمایوشیج ، جبران خلیل جبران ، ادبیات تطبیقی ، طبیعت گرایی