بازشناسی دو معنی تازه برای پند و پند دادن

برخی از واژه ها در طول تاریخ خود، دچار دگرگونی های معنایی میشوند. یکی از این دگرگونی ها، از بین رفتن و یا کمرنگ شدن پارهای از معانی آنها با گذشت زماناست. این موضوع میتواند موجب دشواری فهم متون،در دورهای که واژه های مذکور،با معانی اولیه ی خود در آنها بکار رفته است، گردد؛ از این رو، کشف معانی فراموش شده ی چنین کلماتی، می تواند به رفع دشواریهای متون کهن کمک کند. مقالهی حاضر یکی از این واژه هایعنی پند و شکل مصدری آن پند دادن را در شاهنامه وتاریخ بیهقی، از این نظرگاه،مورد بررسی قرار می دهد و می کوشد معانی فراموش شده ی آن ها را بازیابد و از این طریق به درک بهتر آثار گرانقدر ادب فارسی کمک کند.

کلیدواژه ها:

معنی ، پند ، پند دادن ، شاهنامه ، تاریخ بیهقی