نگاه ی به آرایه کنایه در ارتباط با آرایه های دیگر

کنایه یکی از صور خیال در ادب و شعر هر زبانی است که از دیرباز اهل ادب و منتقدان به اهمیت و میزان تاثیر آن در اسلوب بیان توجه داشته اند. بررسی ارتباط آرایه ها با یکدیگر در تبیین کاربردهای آنها و تعیین ارزشهای زیبایی شناسی متون تاثیر بسزایی دارد. کنایه نیز به سبب همپوشانی بسیاری که با آرایه های برجسته دارد، از این نظر قابل بررسی خواهد بود. ساختار یک ترکیب یا جمله ی کنایی بر اساس التزام استوار است، یعنی رابطه ی بین لازم و ملزوم. در این پژوهش با رویکرد التزام، ارتباط کنایه را با آرایه های استعاره، مجاز، استعاره تمثیلی و تشبیه بررسی مینماییم. این نتایج علاوه بر آنکه راه گشای تشخیص و تفکیک آرایه ها از یکدیگر است؛ در دستیابی به شگردهای شاعران و نویسندگان آثار مختلف نیز راهگشای پژوهشگران خواهد بود. پذیرش معنای ظاهری در کنار معنای باطنی، منافات با حقیقت، مسیر انتقال گفتار از لازم به ملزوم، وجود ژرف ساخت تشبیه ی و صراحت لفظ از تفاوتهای عمده ایست که در این پژوهش به شرح آنها می پردازیم.

کلیدواژه ها:

کنایه ، لازم و ملزوم ، مجاز ، استعاره تمثیلی ، تشبیه