بررسی تاثیر شدت های مختلف EC آب آبیاری بر رشد و بیومس گونه مرتعی آتریپلکس (Atriplex canesence)

مدت‎ها است که استفاده از آب های شور برای کشاورزی و احیا و اصلاح مراتع خشک و بیابانی از طریق نهالکاری گونه های مقاوم به شوری خاک و آب (شورزیست) مورد توجه می‎باشد. آتریپلکس کانیسنس گونه مقاوم به شوری خاک و آب آبیاری می باشد. جهت بررسی دو شاخص رشد طولی و وزن خشک بیومس این گونه در عملیات نهالکاری در منطقه بیابانی میاندشت شهرستان اسفراین، آبیاری با 4 تیمار شامل EC های متفاوت از آب رودخانه کالشور در مجاورت عرصه نهالکاری، در دو سال انجام شد. نتایج کلی این پژوهش نشان داد که از منابع آبی تا حدی با EC بالا میتوان برای کشت گونه آتریپلکس استفاده کرد. عدم اختلاف معنی‎دار بین تیمار آبیاری با آب شیرین و آبیاری لب شور نشان داد، رشد و تولید بیومس نهال‎های آبیاری شده با آب دارای EC به میزان 25-7 دسی‎زیمنس بر متر با نهال‎های آبیاری شده با آب شیرین برابر است. آب شیرین با تیمار آب شور در رشد طولی گیاه اختلافی نشان نداد اما در تولید بیومس دارای اختلاف معنی‎دار در سطح 0/01 می‎باشند. این پژوهش نشان داد آب شور و آب شورگن در آبیاری آتریپلکس‎ها با EC به ترتیب برابر 80-25 و 120-80 دسی زیمنس بر متر تاثیر یکسانی بر کاهش رشد طولی و تولید بیومس گیاهی آتریپلکس دارند. با توجه به نتایج این پژوهش آبیاری عرصه‎های نهالکاری شده گونه آتریپلکس و احتمالا سایر گونه ‎های شورپسند، با آب منابع محلی با EC تا حد 25 دسی‎زیمنس بر متر جهت صرفه‎جویی در منابع آبی کافی و در دسترس، آبیاری با آب شور تا 80 دسی‎زیمنس بر متر قابل توجیه است.

کلیدواژه ها:

، EC ، شوری آب ، آتریپلکس ، میاندشت ، کالشور