مقایسه کیفیت آب زیر زمینی استان اصفهان برای آبیاری تحت فشار و بارانی

کاربرد روش های آبیاری تحت فشار به عنوان یکی از راه کارهای استفاده بهینه از آب در بخش کشاورزی طی چند سال اخیر مورد توجه قرار گرفته و سیاست گذاری ها، تخصیص اعتبارات، تسهیلات بانکی و سایر پیش بینی های لازم به این سمت هدایت شده است [1]. امروزه به دلیل کمبود آب در بسیاری از مناطق و تغییر کیفیت منابع آب به دلیل نبود مدیریت صحیح، یکی از مهم ترین عوامل محدودکننده در استفاده از سیستم های تحت فشار، کیفیت منابع آب مورد استفاده است. منابع آب های سطحی و زیرزمینی موجود در هر منطقه از کیفیت و کمیت واحدی برخوردار نیستند. مقدار و نوع ماده معدنی حل شده در آب می تواند با زمان و مکان متفاوت باشد. از طرفی استفاده از آب فقط به منظور تامین نیاز آبی گیاه نیست و بلکه کیفیت آب آبیاری بر خصوصیات فیزیکی خاک و کمیت محصول نیز می تواند اثر داشته باشد [2].افت سطح آب زیرزمینی، تبخیر و تعرق آب و نفوذ پساب های کشاورزی به زمین از مهم ترین مشکلات موجود در نواحی کشاورزی است که با زوال کیفیت آب و تاثیر بر کیفیت و کمیت محصولات کشاورزی می تواند باعث متروکه شدن مزارع شود [3]. کیفیت آب های زیرزمینی که بر اساس مقدار و نوع مواد تشکیل دهنده شیمیایی، بیولوژیکی، مواد رسوبی و درجه حرارت آن تعیین می گردد، از اهمیت ویژه ای در تعیین مناسب بودن آن جهت مصارف خاص (به خصوص در آب شرب شهری) برخوردار است [4]. کیفیت آب های زیرزمینی همچون آب های سظحی مدام در حال تغییر است [5]. پمپاژ بیش از حد از سفره های آب زیرزمینی در ایران نیز امری رایج است و این بدلیل قرار داشتن این سرزمین در مناطق خشک و بیابانی کره زمین و وجود تبخیر زیاد و بارندگی بسیار کم است [6]. سدیم و کلر از معمولی ترین عناصر مسمومیت زا، در آب آبیاری برای گیاهان می باشند، از طرفی در استفاده از آب شور نوع روش آبیاری بر میزان کاهش محصول اثرگذار است [1]. لذا آگاهی یافتن از ترکیب شیمیای آب برای ارزیابی دقیق کیفیت آب جهارت مصرف آبیاری امری ضروری می باشد. تاکنون مطالعات زیادی روی کیفیت آب زیر زمینی صورت گرفته و طبقه بندی های مختلفی برای کیفیت آب جهت مصارف شرب، کشاورزی و صنعت اریه گردیده است به طوری که معیارهای مدیریت این آب ها ارایه راهکارهایی نیز برای جلوگیری از مشکلات ناشی از آب های نامطلوب را نیز در پی داشته است.