اثر بخشی قصه درمانی بر بهبود سازگاری اجتماعی کودکان بی سرپرست

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی قصه درمانی بر بهبود سازگاری اجتماعی کودکان بی سرپرست مرکز علی ابن ابی طالب شهر یزد انجام شد. جامعه تحقیق در این پژوهش کودکان بی سرپرست این مرکز بودند. بدین منظور تعداد 30 نفر از آنان به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و به دو گروه آزمون 15 نفر و گروه کنترل 15 نفر تقسیم شدند. مربیان هر دو گروه آزمون و گروه کنترل ابتدا پرسشنامه سازگاری اجتماعی را تکمیل نمودند و سپس گروه آزمون به مدت 10 هفته و هر هفته به مدت 2 ساعت در جلسات قصه درمانی شرکت کردند. پس از 10جلسه شرکت گروه آزمون در جلسات قصه درمانی، مجددا مربیان دو گروه پرسشنامه سازگاری اجتماعی را تکمیل نمودند و داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که فرضیه های این پژوهش مورد تایید قرار گرفتند و به عبارتی قصه درمانی موجب بهبود سازگاری اجتماعی آنان گردیده است.

کلیدواژه ها:

قصه درمانی ، سازگاری اجتماعی ، کودکان بی سرپرست