ترک انفاق در رویه قضایی

یکی از جرایم بر ضد حقوق و تکالیف خانوادگی ترک انفاق است که این روزها پرونده های زیادی را هم در دادگاه های خانواده به خود اختصاص داده است. ارزش وجایگاه خانواده وبالاخص زن آن چنان والاست که قانونگذار ایران برای حفظ کیان وقداست آن اقدام به جرم انگاری یکی از رایج ترین بزه ها علیه این نهاد یعنی ترک انفاق نموده است . ذات عقد نکاح رابطه زناشویی است، یعنی زن در ازدواج باید از همسر خود تمکین کند و از نظر قانون جزو در مواردی نادر زن حق تمکین نکردن از همسر خود را ندارد و اگر به دلایل غیر واقعی از این مساله سرپیچی کند، ناشزه تلقی و از دریافت نفقه محروم می شود و در مقابل چنین مساله صریحی مرد نیز باید بدون چون و چرا نفقه همسر خود را تامین و به وی پرداخت کند و نیز وسایل لازم برای زندگی او را تامین کند. البته زوجه در صورتی مستحق نفقه است که از همسر خود تمکین کند و هرگاه زن بدون مانع مشروع از ادای وظایف زوجیت امتناع کند، مستحق نفقه نخواهد بود. تمکین به معنای اطاعت زن از شوهر در ادای وظایف زوجیت، حسن معاشرت و سکونت در منزل شوهر است. .این نوشتار درصدد نیل به اهداف ذیل می باشد: تبیین حدود جرم ترک انفاق از نظر تیوری و در رویه قضایی، بررسی عناصر وارکان تشکیل دهنده بزه معنونه، معرفی و استخراج مخاطراتی که نیاز به پیش بینی در کتاب تعزیرات داشته باشد. قانونگذار ایران در ماده 53 قانون حمایت خانواده اقدام به جرم انگاری ترک نفقه ی زن و سایر افراد واجب النفقه نموده است. دراین گفتار بر آن شدیم تا تعریفی جامع و مانع از ابعاد مختلف جرم ترک انفاق ارایه و رویه قضایی ایران را در خصوص این بزه مورد بررسی قرار دهیم.

کلیدواژه ها:

تر ک انفاق ، زوج ، زوجه ، رویه قضایی ، ضمانت اجرا