شکنجه و آزارتن در شاهنامه

شکنجه از قدیمی ترین پدیده های زندگی اجتماعی و سیاسی بشر است. تاریخ ملل مملو از اعمالشنیع و ننگین انسان ها است که غالبا به مرگ دردناک هم نوع می انجامیده؛ شقاوت هایی همچونمثله کردن، سوزانیدن، پوست باز کردن، شکنجه نه مرگ، و جز آنها. یافته ها نشان می دهد بهگواهی شاهنامه، در ایران پیش از اسلام، انواع شکنجه به انگیزه های مختلف اعمال شده بر رویمجرمان جنبه ی سلیقه ای داشته و از هیچ اصولی پیروی نمی کرده است و در اکثر موارد از سویشاهان و بزرگان بر ایشان می شده است و به نوعی برای حفظ حکومت و ترساندن مردم وجلوگیری از شورش و نشان دادن قدرت در برابر مخالفان این راه را برگزیده اند. حکیم فردوسی باتمام دلبستگی به فرهنگ ایران، از بیان این نقاط تاریک تاریخ ایران فروگذار نکرده است و درشاهنامه نیکی و بدی را از سوی هر کس که بوده، بیان داشته است. در این پژوهش به ارایه برخیاز انواع مجازات و شکنجه در اثر ارزشمند شاهنامه پرداخته شده است. هدف این نوشتار بررسیشکنجه و آزار تن در شاهنامه می باشد که به روش تحلیلی- توصیفی و با استناد به منابع کتابخانه ای و اینترنتی صورت پذیرفته است.

کلیدواژه ها:

شکنجه و آزار تن ، شاهنامه ، حکیم فردوسی