بررسی تطبیقی مفهوم سبک سازی دردو شیوه فاخرمعماری(معماری سنتی ایران ومعماری غرب)

دربررسی سازه(نیارش)، درسنت معماری ایران، اتکا سازندگان برعبرتهای تاریخی واحساس طبیعی انسان بوده است.آنهادرمعبرتجربه دانسته بودندکه برای سلامتی بنابایدازتناسبات، اندازه ها وقوانین گذشتگان استفاده کنند.گرایش وباورمعماران براین بودکه باحداقل ماده، حداکثرفضا رابسازند. اصل بقاء درمعماری آن ساختمانها، ارتباطی مستقیم، باتعادل داردکه باورهای فرهنگی نیزباتوجه به عباراتی نظیرقناعت، عدم اسراف وپرهیز ازبیهودگی، مکملی برنگرش علمی ومنطقی سازندگان، به شمارمی رفت. مشابه این رویکرددردیگرشیوه های فاخرمعماری جهان، به چشم می خورد. ساخت درمعماری ذات گرای لویی کان وسبکهایی چون های تک که باپشتوانه علمی وفنی معماری وعلوم انسانی غرب شکل یافته اندمؤیدجهانشمولی این معانی می باشد.این مقاله تلاش داردبه بررسی تطبیقی ساختاردرنمونه هایی ازمعماری سنتی ایران ومعماری ذات گرای لویی کان، باشیوه های ساخت درمعماری کنونی ایران بپردازد.درراستای این امراین دو شیوه فاخرمعماری که به کیفیت ساخت توجه ویژه دارند، درقیاس با ساختهای کنونی درایران ،درمقولات زیر موردبررسی تطبیقی قرارمی گیرند:پیکره بندی،نحوه توزیع جرم،هندسه ودرارتباط بانیروها-سیستم حاکم برطراحی ونحوه توزیع عناصراصلی خدماتی وارتباطی وتاثیر آن درسبک سازی ساختمان-سبک سازی عناصرمعماری-توجه به قابلیت مصالح ازنظررفتارونحوه پیوند-توجه به فضای تهی برای دست یابی توأمان به کارایی سازه ای وسبکی-تزئینات وعناصرپوشاننده غیرسازه ای .نتایج این نوشتارنشان می دهد،ضعف اصلی درمعماری امروز ایران لزوماً سبکی یا سنگینی مصالح نیست. بلکه عدم طراحی مناسب باتوجه به ایتم های موردتوجه درنوشتاراست که سبب ایجادعدم تعادل، بین جرم وکارکرد ساختاری عناصر می باشدودیگراینکه بهره گیری ازمصالح جدید وسبک، بطورکلی نمی تواند،اهداف سبک سازی راپاسخگوباشد.

کلیدواژه ها:

تعادل ، سبک سازی ، فرهنگ ساخت ، بررسی تطبیقی ، نیارش