مقایسه نگرش ارتباطی دانش آموزان دو زبانه دارای اختلال لکنت در بین زبان های ترکی فارسی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقایسه نگرش ارتباطی دانش آموزان دو زبانه دارای اختلال لکنت در بین زبان های ترکی-فارسی در شهر تبریز انجام شد. روش: تحقین حاضر توصیفی از نوع مقطعی- تحلیلی بود. جامعه پژوهش حاضر دانش آموزان دو زبانه ترکی- فارسی با تشخیص اختلال لکنت بودند که بدین منظور از بین جامعه دانش آموزان دو زبانه دارای لکنت 40 نفر به عنوان نمونه از دانش آموزان دارای اختلال لکنت ارجاع داده شده به مراکز گفتار درمانی شهر تبریز با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردیده ومورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از آزمون نگرش ارتباطی کودکان مدرسه رو جهت سنجش نگرش ارتباطی دانش آموزان در دوزبان فارسی و ترکی به صورت جداگانه نظر خواهی گردیده و نگرش نمونه ی مورد مطالعه در هر یک از زبان ها بصورت جداگانهثبت گردید. نمرات دانش آموزان در طیف لیکرت پنج سطحی جمع آوری گردیده و در پنج سطح (نگرش کاملا مثبت، نگرشمثبت، نگرش متوسط، نگرش منفی و نگرش کاملا منفی) مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که سطوح نگرش ارتباطی دانش آموزان دو زبانه با تشخیص اختلال لکنت در بین دو زبان ترکیو فارسی به صورت معنی داری متفاوت می باشد.نتیجه گیری: نتایج بدست آمده می تواند درتدوین برنامه مداخلات روانشناختی، ترتیب ارتقاء مهارت ارتباطی و انتقالاین توانایی از زبان اول به زبان دوم و بهره گیری از آن در درمان اختلال لکنت دانش آموزان دو زبانه مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

نگرش ارتباطی ، لکنت ، کودکان دو زبانه