یادگیری توالی های حرکتی گفتار در بزرگسالان مبتلا به لکنت

مقدمه: لکنت رشدی اختلالی گفتاری است که ویژگی آن آشفتگی در جریان روان گفتار می باشد. نظریه های مختلفی درباره علل ایجاد لکنت مطرح شده است. بر اساس فرضیه ی مهارت های گفتاری- حرکتی که در مطالعات به آن اشاره شده است، گفتار مانند دیگر مهارت های حرکتی ظریف در نظر گرفته می شود و مهارت های فرد از پایین ترین سطح مهارت به بالاترین سطح مهارت می رسد. در این فرضیه لکنت به دلیل محدودیت در مهارت های گفتاری حرکتی است و فرد مبتلا به لکنت در پایین ترین نقطه ی مهارت های گفتاری- حرکتی طبیعی قرار دارد در حالی که افراد روان در بالاترین سطت مهارت در زنجیره ی گفتار طبیعی قرار دارند. بنابراین افراد دارای لکنت در یادگیری مهارت های گفتاری- حرکتی مشکل دارند و توانایی محدودی را برای بهره بردن از تمرینات حرکتی در مقایسه با افراد روان نشان می دهند. هدف از این پژوهش بررسی یادگیری توالی های حرکتی گفتار در بارگسالان دارای لکنت می باشد. مواد و روش ها: مطالعه ی حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی بود. 15 فرد دارای لکنت و 15 فرد طبیعی که از نظر سن، جنسیت و تحصیلات با گروه هدف همتا شده بودند در این مطالعه شرکت داشتند. میانگین سن افراد دارای لکنت 73 / 28 و میانگین سن افراد طبیعی 4 / 28 بود. هیچ ی از افراد شرکت کننده سابقه ی بیماری های نورولوژیک وگفتاری حرکتی نداشتند. در این مطالعه نمونه گیری به صورت نمونه گیری در دسترس انجاد گرفت. شدت لکنت افراد دارای لکنت با استفاده از مقیاس وینگیت تعیین شد که در محدوده ی متوسط قرار گرفت. از شرکت کنندگان هر دو گروه خواسته شد تا در هر جلسه توالی ناکلمه هشت هجایی را 30 بار تکرار نمایند. تعداد جلسات 3 جلسه با فاصله ی روز بود. نمونه های ضبط شده با استفاده از نرم افزار PRAAT تجزیه و تحلیل شد و متغیرهای دقت، زمان واکنش و طول توالی که از مولفه های نشان دهنده یادگیری حرکتی هستند مورد بررسی قرار گرفت.تحلیل آماری داده ها نیز توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 23 صورت گرفت.یافته ها: یافته ها نشان داد که افراد دارای لکنت در طی سه روز از روز اول تا روز سوم بهبود در متغیر دقت را نشان دادند (P<0/05). اما تفاوتی در این متغیر بین دو گروه وجود نداشت (P> 0/05).در متغیر زمان واکنش نیز افراد دارای لکنت بهبود در زمان واکنش را از روز اول تا سود نشان دادند (P<0/05) و این تفاوت بین دو گروه وجود نداشت (P> 0/05). در متغیر طول توالی افراد دارای لکنت بهبود این متغیر را از روز اول تا سود نشان دادند (P<0/05) و تفاوت معناداری بین میانگین طول توالی در دو گروه وجود داشت (P<0/05). در واقع افراد دارای لکنت مدت زمان توالی بیش تر و کند تری را نسبت به افراد طبیعی نشان دادند.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که افراد دارای لکنت بهبود در متغیر دقت، زمان واکنش و طول توالی را از روز اول تا سوم نشان می دهند. هم چنین افراد دارای لکنت تعداد خطای بیش تر (دقت کم تر) را در طی سه روز تمرین نسبت به افراد طبیعی نشان می دهند البته این تفاوت بین دو گروه معنادار نبود. در متغیر زمان واکنش نیز همین نتایج به دست آمد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که افراد دارای لکنت طول توالی بیش تر و کند تری را نسبت به افراد طبیعی نشان می دهند. بر اساس فرضیه یمهارت های گفتاری- حرکتی می توان نتیجه گرفت که افراد دارای لکنت در یادگیری مهارت های گفتاری- حرکتی محدودیت دارند. یافته های این مطالعه می تواند برای برنامه های درمانی لکنت کاربرد بالینی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

لکنت رشدی ، بارگسال ، یادگیری ، گفتاری ، حرکتی