تحلیل پناهندگی دیپلماتیک به سفارتخانه ها در رویه قضایی بین المللی

پناهندگی سیاسی یکی از موضوعات حقوق بین الملل است که در سطح بین الملل تعاریف گوناگونی از آن بیان شده است . در منابع بین الملل کنوانسیون 1951 ژنو تعریف فراگیری از پناهنده ارایه داده و می گوید : پناهنده از نظر منابع بین المللی ،فردی است در کشور متبوع به دلیل ترس از تعقیب و نیز نجات جان ،مال و آزادی خود ، به کشور دیگری پناهنده می شود . این مقاله به بررسی نحوه اعطای پناهندگی توسط دولتها و کشورها به پناهجویان می پردازد که در این راستا با 3 مسیله عمده مواجه است :1-پناهندگی دیپلماتیک به سفارتخانه ها چگونه صورت میگیرد 2- دولتها به چه منظور های پناهندگی سیاسی اعطا می کنند 3-رویه قضایی در خصوص پناهندگی سیاسی در جوامع بین الملل به چه نحوی می باشد کاملا مشخص است که دولت ها و کشورها جهت اعطای پناهندگی به روابط سیاسی خود با کشور متبوع پناهجو توجه خاصی دارند و اینکه اعطای پناهندگی چه دستاوردهای می تواند در بر داشته باشد نسبت به اعطای یا عدم واگذاری پناهندگی به پناهجو تصمیم گیری می نمایند در رابطه با پناهندگی سیاسی عملکرد دوگانه دولت ها کاملا محسوس می باشد چرا که اعطای پناهندگی سیاسی همواره تابع منافعملی و نوع رابطه میان کشورها بوده است. که البته این عملکرد هم ثابت نبوده و متناسب با رابطه موجود میان دولت ها متغیر بوده است. و در قضیه جولیان آسانژ اکوادور به علت خصومتی که با ایالات متحد آمریکا دارد به وی پناهندگی سیاسی اعطا نمود و کشورهای سوید و بریتانیا اعطا پناهندگی از سوی اکوادور را نپذیرفته و همچنان دولت بریتانیا اجازه خروج از سفارتخانه را به وی نداد . که این نشان دهنده که : اولا دولت ها بر اساس قوانین حاکم بر سطح بین الملل و اقدامات بشر دوستانه اقدام به اعطای پناهندگی نمی نمایند . دوما : عواملی فراتر از قوانین بین الملل مانند روابط سیاسی و تجاری در اعطای پناهندگی سیاسی وجود دارد . سوما : تمامی کشورهای جهان بر اساس تعریف پناهندگی که در کنوانسیون 1951 آمده با پناهندگان برخورد نمی کنند

کلیدواژه ها:

حقوق پناهندگان ، تعریف پناهندگی ، کنوانسیون 1951 ژنو ، جولیان آسانژ