تاثیر توانبخشی دهلیزی در بیماران پارکینسونی

بیماری پارکینسون یک بیماری معمول نورودژنراتیو است که با کاهش نورون های دوپامینرژیک همراه است. شیوع بیماری پارکینسون در مناطق مختلف یکسان است ولی با افزایش سن شیوع بیماری بالا می رود.میانگین سنی برای شروع بیماری 60 سال است و دوره این بیماری از زمان تشخیص تا مرگ حدودا 15 سال است. علت اصلی بیماری پارکینسون ناشناخته است ، با این حال اختلال عملکرد عقده های قاعده ای و سیگنال های دوپامینرژیک باعث آسیب رفلکس هایپوسچرال می شوند. گیرنده های دوپامین در هسته های دهلیزی خارجی و میانی قرار دارند پس ارتباطی بین گیرنده های دوپامین و هسته های وستیبولار وجود دارد که می تواند عملکرد این هسته ها را تحت تاثیر قرار دهد.اختلال تعادلی،عدم ثبات پوسچرال وافتادن مکرر از بزرگترین مشکلات بیماران پارکینسونی است وتقریبا 70 درصد بیماران پارکینسونی یکبارافتادند رسالو 50 درصد آنهادرنهایت 2 بارافتادند رسال راتجربه می کنند.ازطرفی ترس ازافتادن فعالیت زندگی روزمره بیماران پارکینسونی را محدودمی کند وکیفیت زندگی آن هارامتاثرمیسازد وباعث کاهش حجم عضلانی وسلامت قلبی-عروقی می شود. مطالعات مختلف، طیف وسیعی از اختلالات عملکرد دهلیزی در بیماران مبتلا به پارکینسون را نشان داده اند.در این مطالعه مروری سعی شده است از مطالعات انجام شده بر روی بیماران پارکینسونی که تاثیر توانبخشی دهلیزی را نشان داده اند و تاثیر آن در زندگی فرد را بررسی کرده اند و ایده هایی برای مطالعات آینده داده اند، آورده شود. در ضمن برای این مطالعه مروری از پایگاه های اینترنتی google scholar ، pubmed ،sciencedirect استفاده شد.نتایج مطالعات مختلف نشان دادند که تمرینات تعادلی می تواند باعث بهبود ثبات وضعیتی شود، در مقابل بیمارانی که تمرینات ویژه تعادلی دریافت نکرده بودند تغییرات اشکاری در وضعیت تعادلی خود نشان ندادند.