توسعه پایدارشهری با رویکرد آمایش زیست محیطی سرزمین و ریشه های عدم تحقق آن

ماهیت شهرها و زندگی جمعی انسان ها بسیار پیچیده تر از آن است که بتوان تمام تحولات و نظم فضایی آن را در چارچوب طرح های کالبدی توسعه و عمران شهری مورد شناسایی و ساماندهی قرار داد. نزدیک به چهار دهه از عمر طرح های توسعه ی شهری در ایران می گذرد. شهرنشینی سریع و بدون برنامه، شهرها را به محیطی ناپایدار تبدیل نموده به گونه ای که شاهد افزایش این تاثیرات بر محیط زیست شهری و منابع تجدید نشدنی شهرها هستیم .با ادامه چنین روندی، نیاز به یک برنامه منسجم و ناظر بر برنامه ریزی های مرتبط با شهر، با هدف ایجاد شهری پایدار از لحاظ زیست محیطی احساس میشود که این برنامه بتواند پایبندی وحفاظت از مسایل زیست محیطی را با رعایت اصول اولیه توسعه پایدار که به معنای حفظ تنوع زیستی وطبیعت وگسترش فرهنگ استفاده از آن است رادر شهرهای کنونی به اجرا درآورد.آمایش سرزمین بحث جدیدی در ادبیات توسعه است که با دید همه جانبه و کلی نگر توانایی حل نابهنجاری های محیط زیستی شهر ها رادارد و تاثیرات منفی حاصل از زندگی شهری بر محیط زیست رااز طریق اصول معین و مصوب کاهش می دهد.این مقاله با روشی توصیفی – تحلیلی ، وجمع آوری منابع به صورت کتابخانه ای با هدف شناسایی بعد زیست محیطی شهرهای پایدار و نقش آمایش سرزمین در ایجاد چنین شهرهایی نگاشته شده است. در پایان در راستای اهداف توسعه پایدار شهری و با تاکید بر بعد زیست محیطی که در بسیاری از طرح های شهری مغفول مانده و یا به صورت صحیح اجرا نشده است پرداخته شده و طرح های راهبردی و انعطاف پذیر را باتوجه به شرایط متغیر جوامع شهری و زیست بوم شهری پیشنهاد می کند.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، توسعه پایدار ، توسعه پایدار شهری ، محیط زیست