بررسی فعالیت الکتریکی عضله گلوتیوس مدیوس قبل و بعد از تمرینات پلیومتریک در زنان فعال با بی ثباتی عملکردی مچ پا

زمینه و هدف: کنترل مفصل ران برای حفظ کنترل در مفصل مچ پا ضروری است. اختلال در کنترل حرکت مفصل ران بدنبال پیچ خوردگی مفصل مچ پا توسط محققین مورد مطالعه قرار گرفته است. برخی محققین تاخیر زمان شروع فعالیت عضله گلوتیوس مدیوس را بدنبال پیچ خوردن مچ پا گزارش کردند تمرینات پلایومتریک جهت پیشگیری از آسیب های اندام تحتانی پیشنهاد می شوند اما آثار آن بر افرادی که دپار بی ثباتی عملکردی مچ پا هستند روشن نیست. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تایمینگ عضله گلوتیوس مدیویس قبل و بعد از انجام تمرینات پلایومتریک در زنان فعال دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا می باشد.روش کار: 30 زن فعال(15 نفر گروه کنترل و 15 نقر گروه تجربی) با بی ثباتی عملکردی مچ پا در این مطالعه نیمه تجربی شرکت داشتند. گروه تجربی به مدت 6 هفته، هر هفته 3 جلسه پروتکل تمرینات پلایومتریک را انجام دادند. ارزیابی فعالیت الکتریکی عضله به وسیله دستگاه الکترومیوگرافی 16 کاناله مگاوین در حین تکلیف فرود تک پا انجام شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون تی مستقل و وابسته در سطح معنی داری 95% و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 انجام شد. یافته ها: پس از شش هفته تمرینات پلایومتریک، در زمان شروع فعالیت عضله گلوتیوس مدیوس، میزان فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی عضله گلوتیوس مدیوس در سمت آسیب دیده تغییر معنی داری مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که انجام تمرینات پلایومتریک موجب سریعتر شدن زمان شروع فعالیت و افزایش میزان فعالیت الکتریکی عضله گلوتیوس مدیوس افراد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا در فرود تک پا شود لذا می توان پیشنهاد کرد که جهت بازگشت سطح فعالیت عضله، از تمرینات پلایومتریک در برنامه های بازتوانی افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا استفاده شود.

کلیدواژه ها:

الکترومیوگرافی ، بی ثباتی عملکردی مچ پا ، تمرینات پلایومتریک