ازعشق مجازتامعشوق لایزال(پژوهشی درشعرواندیشه ی عرفانی استادشهریار)

یکی از موضوعات مهم ادبیات فارسی، پرداختن به ادبیات عرفانی و بررسی آثار شاعران ونویسندگان بزرگ آن است. بی شک زبان شعربهترین وتاثیرگذارترین وسیله برای بیان وانتقال این گونه مضامین بوده وشاعران بزرگ دردوره های مختلف به آفرینش ناب ترین اندیشه های عرفانی پرداخته اند.برخی ازاین شاعران دوره ای ازعمرخود به سرودن اشعارعاشقانه یامدیحه پردازی مشغول بوده انداما پس ازآن قدم در وادی معنویت نهاده اند.در دوران معاصر،محمدحسین بهجت تبریزی معروف به شهریارنیزتجربه عشقی شورانگیزداشته که پس ازناکامی به شدت متحول شده وبه شعرعرفانی روی می آورد.اگرچه اوشاعری عارف نیست اماعاشقی است که اندیشه های عارفانه اودرشعرهای متعددی ازدیوان گرانقدرش،تصویری زیبا از روح شیدای اورابه تصویرمی کشدکه با عنایت حق از عشق مجاز به معشوق لایزال راه یافته و بی آنکه خودرا درمنجلاب عشق مادی آلوده سازد،به یاری آن معشوق مطلق به مقصودرسیده است.اونیزمانندشاعرانی چون ناصرخسر،سنایی،عطاروبسیاری ازعارفان دیگر،خواب یاحادثه ای درتحول روحی ومعنوی اش تاثیرگذاربوده است.

کلیدواژه ها:

ادبیات عرفانی ، اندیشه های عارفانه ، شهریار ، عشق مجاز ، معشوق لایزال