استانداردهای ایزولاسیون در کنترل عفونت های بیمارستانی

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 2,183

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

MESMED08_058

تاریخ نمایه سازی: 1 دی 1397

چکیده مقاله:

مساله عفونت های بیمارستانی یکی از عوارض جانبی مراقبت از بیماران است که رسما از قرن چهارم میلادی و با تاسیسبیمارستان ها آغاز شده است. از همان زمان بر حسب سطح درک و دانش و امکانات موجود، راه های عملی پیش بینی شدکه یکی از اولین و رایجترین روشها ، جداسازی بیماران بود.ایزولاسیون ( جداسازی ) بیمار ، مقررات احتیاطی لازم برای بیمارستان، کارکنان و عیادت کنندگان دارد و به هنگامجداسازی ممکن است به وسایلی ویژه و تغییراتی در محیط بیمارستان نیاز داشته باشد که منجر به افزایش هزینهبستری بیماران خواهد شده و از سوی دیگر نیاز به مراجعه مکرر پرستاران، پزشکان و سایر کارکنان به بیمار را ایجابکرده و از اینرو مراقبت از بیمار را دشوارتر سازد. از سوی دیگر، این نوع مراقبت موجب دوری بیمار از محیط اجتماعیطبیعی او شده و ممکن است باعث بروز اثرات سوء روانی در بیمار ( به ویژه کودکان) گردد.اصول جداسازی:راه های متعددی برای کاهش خطر سرایت عفونت در بیمارستان ها وجود دارد که مهمترین شامل:1- شستشوی دست ها و پوشیدن دستکش:شستن دستها به عنوان مهمترین راه برای کاهش خطر سرایت میکروارگانیسم ها از فردی به فرد دیگر و از قسمتی بهقسمت دیگر بدن همان بیمار مطرح است. می کند.2- دستکش به عنوان یک عامل محافظ ، موجب جلوگیری از آلودگی واضح دستها در هنگام تماس با خون ، مایعات،ترشحات و مواد دفعی بدن ، غشاهای مخاطی و پوست آسیب دیده می شود. پوشیدن دستکش در شرایط خاصی موجبکاهش خطر ابتلا به پاتوژن های منتقله از خون نیز می گردد.سهل انگاری در تعویض دستکش در فاصله بین تماس با بیماران در عدم کارایی برنامه های پیشگیری و کنترل عفونت هایبیمارستانی خطر عمده ای به حساب می آید.3- تعیین محل بستری بیماران:تعیین محلی مناسب برای بستری بیماران ، یکی از مهمترین موارد در ایزولاسیون ها است . اتاق ایزوله استاندارد بایددارای سیستم تهویه مناسب (مثبت و منفی ) باشد و دارای امکاناتی از قبیل پیش اتاق ،وسایل حفاظت فردی ، سینکشستشوی دست به همراه محلول هند راب ،محلول های گند زدای مناسب . دستشویی و توالت باشد تا احتمال سرایتعفونت به سایرین کاهش یابد.زمانی که اتاق ایزوله وجود نداشته باشد معمولا بیمارانی را که به یک نوع میکروارگانیسم آلوده هستند، در یک اتاقمشترک مراقبت می نمایند تا این بیماران با سایر میکروارگانیسم های مسری آلوده نشوند. در چنین شرایطی احتمالآلودگی مجدد این افراد با همان میکروارگانیسم اندک است. اشتراک اتاقها به این صورت را همگروهی بیماران (Cohorting patients) می نامند که به ویژه در زمان اپیدمی ها یا مواقعی که اتاقهای خصوصی اندک است، مورد استفاده قرار می گیرد.زمانی که اتاق ایزوله در دسترس نبوده و امکان همگروهی بیماران نیز وجود نداشته لازم است اپیدمیولوژی و نحوهسرایت عامل بیماریزا را در نظر بگیریم. در این شرایط باید با متخصصین کنترل عفونت مشورت کرده و پس از آن نسبتبه انتخاب محل بستری بیمار اقدام نماییم. به هر حال اگر قرار شد بیمار عفونی را با بیماران غیر عفونی در یک اتاق بستری کنیم، باید به بیماران، کارکنان و ملاقات کنندگان آموزش های لازم برای پیشگیری از سرایت عفونت مربوطه داده شود.4- نقل و انتقال بیماران عفونی :الف) محدود کردن حرکت و نقل و انتقال بیماران مبتلا به عفونت ناشی از میکروارگانیسم های بیماریزا ، بجز در مواقعکاملا ضروری از سرایت میکروارگانیسم ها در بیمارستان جلوگیری می کند.نتیجه: بنابراین در بیمارستان ها برای پیشگیری از انتقال میکروارگانیسم ها و عفونت به بیماران،کارکنان و همراهیان لازمهست حتما در هر بیمارستان یک یا دو اتاق ایزوله با تهویه مناسب (فشارمنفی،فشارمثبت) طراحی شود.

نویسندگان

بهناز سمیعی

دانشگاه مشهد

غلامرضا بختیاری

دانشگاه مشهد

ایراندخت مصطفوی

دانشگاه مشهد