مقایسه روش کشت، تشخیص مولکولی ژن P1 به روش pcr و سنجش تیترآنتی بادی IgG به روش الایزا ، جهت تشخیص مایکوپلاسما پنومونیه (pneumonia Mycoplasma) در بیماران مبتلا به پنومونی آتپیک و تعیین مقاومت دارویی (MIC) جدایه ها، نسبت به آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین

سابقه و هدف: پنومونی، التهاب پارانشیم ریه است که در بیشتر موارد بوسیله میکروارگانیسمها ایجاد میشود. پنومونیه ناشی از مایکوپلاسما پنومونیه (pneumonia Mycoplasma) به دلیل مقاومت ذاتی این باکتری نسبت به آنتی بیوتیک های بتالاکتام از اهمیت بالاتری نسبت به دیگر عوامل باکتریایی برخوردارد است. نظر به اینکه آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین یکی از خطوط اساسی در درمان عفونت ناشی از این باکتری محسوب میشود هدف از این پژوهش تعیین مقاومت دارویی نسبت به این آنتی بیوتیک است. همچنین به دلیل اینکه تشخیص کلینیکی این باکتری به واسطه تکنیک الایزا انجام می شود مقایسه این روش با دیگر روش ها نیز مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: 131 نمونه خلط و خون افراد مبتلا به پونومونی آتیپک در بازه خرداد تا بهمن 1331 ارزیابی شد. به منظور کشت باکتری از محیط کشت PPLO استفاده شد و با تکنیکهای مولکولی به تایید رسید. با استفاده از روش PCR وجود ژن P1 ارزیابی گردید و با استفاده از روش الایزا، تیتر آنتی بادی IgG ، اختصاصی باکتری در خون بیماران بررسی شد. مقاومت میکروبی نسبت به سپیروفلوکساسین نیز با روش MIC و تکنیک میکرو براث دایلوشین اندازه گیری شد. یافته ها: 48(35/5%) مورد مثبت و 3(2/2%) مورد بینابینی درنمونه خون، توسط روش الایزا ارزیابی تعیین شد.24(17%) مورد کشت مثبت در نظر گرفته شد. 32(23/8%) مورد با استفاده از PCR ژن P1 مثبت ارزیابی شد. از 24 کشت مثبت 15(65%) مورد مقاوم به سپیروفلوکساسین در نظر گرفته شد. بحث و نتیجه گیری: گسترش مقاومت نسبت به سیپروفلوکساسین در جدایه های مایکوپلاسما پنومونیه به دلیل محدودیت های درمان آن حایز اهمیت است.

کلیدواژه ها:

مایکوپلاسما پنومونیه ، مقاومت دارویی ، سپیروفلوکساسین ، پنومونی آتیپیک