تاثیر مکمل یاری اولییل اتانول آمید بر روی فراوانی باکتری آکرمانسیا موسینفیلا در افراد چاق: کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل دار دوسوکور

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 671

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

MBMED05_032

تاریخ نمایه سازی: 1 دی 1397

چکیده مقاله:

سابقه و هدف: بر هم خوردن تعادل میکروبیوتای روده ای در سبب شناسی چاقی نقش دارد. اولییل اتانول آمید، ترکیب شبه اندوکانابینوییدی است که مسیر بیوسنتز و تجزیه آن با اندوکانابینوییدها مشترک بوده، اما به گیرنده های کانابینوییدی متصل نمی شود. با توجه به افزایش شیوع چاقی، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر مکمل یاری اولییل اتانول آمید بر فراوانی باکتری آکرمانسیا موسینیفیلا (Akkermansia muciniphila) در مدفوع افراد چاق انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل دار دوسوکور بر روی 60 فرد بزرگسال چاق در شهر تبریز در سال 1395 انجام شد. افراد پس از دارا بودن معیارهای ورود به صورت تصادفی به دو گروه مداخله (روزانه دو کپسول 125 میلی گرمی اولییل اتانول آمید) و کنترل (مقادیر مشابه نشاسته) تقسیم شدند. مدت زمان مداخله 8 هفته بود. برای تمامی افراد فرم رضایت آگاهانه تکمیل شد. فراوانی باکتری muciniphila Akkermansia در نمونه های مدفوع با استفاده از تکنیک real-time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: از60 فرد چاق شرکت کننده در مطالعه، در نهایت 56 نفر طول دوره مداخله را به پایان رساندند. میانگین سنی افراد در گروه مداخله 8/74 ± 37/37 سال و گروه کنترل 9/28 ± 38/13 سال بود. در پایان مطالعه، فراوانی باکتری muciniphila Akkermansia در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل، به طور جزیی اما معنی دار افزایش یافت (0/001> p). نتیجه گیری: با توجه به اثرات مفید این باکتری در افراد چاق، جداسازی این گونه باکتریایی به عنوان پروبیوتیک یا استفاده از اولییل اتانول آمید یا پری بیوتیک های افزایش دهنده فراوانی آن در افراد چاق پیشنهاد می گردد.

نویسندگان

لاله پیاهو

کمیته تحقیقات دانشجویی، مرکز تحقیقات علوم تغذیه، دانشکده تغذیه و علوم غذایی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز

علیرضا استادرحیمی

مرکز تحقیقات علوم تغذیه، دانشکده تغذیه و علوم غذایی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز

یاسر خواجه بیشک

کمیته تحقیقات دانشجویی، مرکز تحقیقات علوم تغذیه، دانشکده تغذیه و علوم غذایی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز