تاثیر برنامه خودپایشی بر پیامدهای بیماران مبتلا به نارسایی قلب: کارازمایی بالینی

سابقه و هدف: نارسایی قلب، بیماری مزمن با شیوع در حال افزایش است. برنامه خودپایشی منجر به شناسایی علایم عدم جبران نارسایی قلب و به کارگیری اقدام مناسب و به موقع می شود. اما پتانسیل آن در بهبود پیامدهای بیماری به صورت سوال باقی مانده است. بنابراین، هدف تعیین تاثیر اجرای برنامه خودپایشی بر پیامد های بیماران مبتلا به نارسایی قلب بوده است. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده دارای گروه کنترل یک سو کور )کد IRCT2017021032476N1 (، بیماران مبتلا به نارسایی قلب از هر دو جنس با سن بیشتر از 18 سال، با کسر تخلیه کمتر مساوی 40 درصد و کلاس عملکردی II تا IV در بازه زمانی خرداد تا تیر ماه 1396 در کلینیک نارسایی قلب مرکز قلب تهران وارد مطالعه شدند. سوژه ها با تخصیص تصادفی بلوکی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. مداخله شامل بسته جامع آموزش زندگی با نارسایی قلب مزمن، خودپایشی وزن و تنگی نفس روزانه در منزل و ثبت در دفترچه و پیگیری تلفنی برنامه ریزی شده به مدت دو ماه بود. پیامد اولیه، خودمراقبتی و پیامد های ثانویه، بستری و کیفیت زندگی بود. یافته ها: 46 بیمار واجد شرایط به دو گروه مداخله و کنترل تخصیص یافتند و اطلاعات مربوط به 19 سوژه از هر گروه تجزیه و تحلیل شد. خودمراقبتی گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل در مقیاس حفظ (P=0/002)، مدیریت (P<001) و اطمینان (P<0/001) بهبود آماری معنی داری یافت و دارای اندازه های اثر قوی بود. کیفیت زندگی در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل در ابعاد کلی (P=0/939)، جسمی (P=0/481) و روانی (P=0/574) تفاوتی نداشت و اندازه های اثر نیز کوچک بود. گروه مداخله بستری کمتری را در مقایسه با گروه کنترل تجربه نمود (5/3 درصد در مقابل 36/8 درصد؛ P=0/042) و 86 درصد در معرض خطر بستری کمتری نسبت به گروه کنترل قرار داشت (CI95%=0/19-1/05؛ RR=0/14). نتیجه گیری: یافته ها نشان داد برنامه خودپایشی می تواند برای بیماران مبتلا به نارسایی قلب با هدف ارتقاء خودمراقبتی بیماران و کاهش بستری در بیمارستان و جزیی از برنامه ترخیص به کار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

خودپایشی ، پیامد ، نارسایی قلب