مقایسه حاشیه نشینی و چالش های آن در کراچی و تهران با رویکرد اجتماعی

با خاتمه قرن بیست و ورود به قرن بیست و یک ، جمعیت شهرهای جهان به ویژه شهرهای درحال توسعه ، به گونهای بیسابقه افزایش یافت . پیامدهای رشد بیرویه جمعیت در کشورهای درحالتوسعه ، فقر ، بیکاری ، مسکن نابهنجار و ... بوده است . در پاکستان و ایران نیز ، شهرنشینی روند شتابانی داشته است . در پاکستان ، اقدامات دولت برای حاشیه نشینان ، هیچ نفعی نداشته است زیرا میزان مسکن و زمین عرضه شده در مقایسه با نیاز به مسکن بسیار ناچیز است . درکراچی، بزرگترین شهر پاکستان ، رشد شتابان جمعیت به همراه رشد و توسعه بی برنامه شهر سبب شکل گیری محلات زاغهای در نقاط مختلف شهر و به وجود آمدن مشکلات متعددی شده است (هادیزاده بزاز،1382 ،. (95-96 در ایران نیز حاشیه نشینی بدون نظارت مدیران شهری و ناهماهنگی میان ارگانهای ارایه خدمات شهری شکل گرفته و در سالهای اخیر افزایش یافته است . در این راستا شهرتهران نیز بالاترین آمار حاشیه نشینی را درمیان شهرهای ایران داراست (حق پناه وارغان وابوذری ،1382 ،. ( 1 همسانی تقریبی شرایط این دو شهر به لحاظ جمعیت ، مسایل اقلیمی ، مسایل اعتقادی و به ویژه درگیری با مساله حاشیه نشینی و پیامدهای اجتماعی آن ، بر اهمیت بررسی و مقایسه حاشیه نشینی با رویکرد اجتماعی در آنها تاکید مینماید .در این مقاله علل شکل گیری مناطق حاشیه نشین و مشکلات ناشی از آن با رویکرد اجتماعی ، در دو نمونه ذکرشده ، مورد بررسی قرار می گیرد. روش تحقیق مورد استفاده ، توصیفی– مقایسه ای میباشد . مقاله از نوع مطالعه کتابخانه ای بوده و روش گردآوری اطلاعات ، شامل بررسی منابع مکتوب، جستجو در پایگاه های اینترنتی و بهره گیری از کتب ، مقالات و گزارش ها است .

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، کراچی ، تهران ، آسیب اجتماعی ، رویکرد اجتماعی