بررسی جایگاه پاسیو و نقش معماری ایرانی در روند شکل گیری آن

امروزه در پی عواملی نظیر افزایش جمعیت در شهرها، بالا رفتن تراکم و پیشرفت تکنولوژی، انسان مدرن فرم و ساختار خانه ها را از حالت قدیمی و حیاط دار، به آسمان خراشها و آپارتمانها تغییر داده است. معماری همواره در تلاش بوده تا فضای سبز از دست رفته بناها که باعث آرامشروان و همچنین یکی از عوامل پایداری است را، دوباره به خانه ها بازگرداند. از این رو در معماری معاصر شاهد عنصری به نام پاسیو هستیم. در این مبحث با مطالعات میدانی و کتابخانه ای به این نتیجه دست یافتیم که پاسیو ریشه در معماری ایرانی داشته و منشا آن از گودال باغچه های تکامل یافته میباشد، که تبدیل به باغچه و حیاط مرکزی شده و تحت عنوان عنصر ایرانی پردیس یا پارادایس ( بهشت خدا را روی زمین)، که مورد توجه خلفای عرب قرار گرفته بود، وارد معماری اسلامی گردیده و به اروپا راه یافته و با تاثیر پذیرفتن از فرهنگ و سنت کشور میزبان و اعمال تغییراتی، نام پاسیو به خود گرفته است.پاسیو (حیات مرکزی) در واقع یک فضای رو باز در مرکز خانه، با سه یا چهار وجه بسته است و معمولا برای صرف وعده غذایی یا استراحت مورد استفاده قرار میگیرد. معماران اروپایی، ارزش این عناصر ایرانی را به خوبی درک کرده و با ترکیب آن با معماری خود و وفق دادن آن با سنت، فرهنگ و اقلیم هر منطقه، به خوبی از آن بهره گرفتند و کماکان نیز در حال تکمیل این عناصر هستند، به طوری که امروزه در بسیاری از طرحهای مدرن و همچنین در معماری پایدار به شدت مورد توجه طراحان و استفاده کنندگان بناها قرار گرفته و رو به پیشرفت گذاشته است، که این مطلب بسیار ارزشمند بوده و نشان دهنده غنای معماری اصیل ایرانی است. باشد که قدردان بوده و در حفظ این هنر و ارتقا و معرفی آن به جهانیان کوشش بیشتری داشته باشیم.

کلیدواژه ها:

پاسیو ، حیاط مرکزی ، گودال باغچه ، معماری پایدار ، معماری ایرانی