معناشنای بصیرت در نهج البلاغه

بصیرت امری فراتر از رژیت ظاهری است و آن عبارت است از ادراک حقایق و رژیت اشیاء آن گونه که هستند. بصیرت درواقع، به ادراکات قلبی حاکی از حقیقت و قوه تمییز حق از باطل اطلاق می شود. این امر از طریق عبرت آموزی از براهین و حجت های آشکار الهی و نیز تدبر و تفکر در آنها به وقوع می پیوندد. دراین مقاله، مولفه های معنایی بصیرت با رویکرد هم نشینی و جانشینی، در نهج البلاغه بررسی شده است. بصیرت در این کتاب با واژه هایی همچون اعتبار، تقوی، زهد، عشق، امانی و آرزوها، هم نشین شده و با واژه های لب، توسم، امام و پیشوا و قلب سلیم، رابطه جانشینی دارد. بر مبنای آموزه های نهج البلاغه، فرد صاحب بصیرت آخرت گراست و تمام حرکات و سکنات خود را سنجیده و بر اساس علم، انجام می دهد و با روشن شدن، حق، تغییر موضوع می دهد ودر جبهه حق قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، بصیرت ، معناشناسی ، روابط هم نشینی ، روابط جانشینی ، اولوالابصار