اثربخشی آموزش شادمانی به شیوه فوردایس بر میزان امید به زندگی زوجین در حال متارکه

هدف: پژوهش حاضر به منظور اثربخشی شادمانی به شیوه فوردایس بر میزان امید به زندگی زوجین در حال متارکه ای انجام شده است که به مراکز مشاوره شهر برازجان مراجعه کرده اند. روش: روش پژوهش نیمه تجربی (مداخله ای) است که از میان زوجین نا امید در حال متارکه، تعداد 30 زوج به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و از این تعداد 15 زوج به عنوان گروه گواه و 15 زوج به عنوان گروه آزمایش به صورت تصادفی سازماندهی شدند. جهت حصول داده ها از پرسشنامه ی امیدواری میلر استفاده شد. اجرای مراحل کار به صورتی بود که برای سنجش مقیاس امید به زندگی، 7 جلسه 90 دقیقه ای برگزار و در پایان برای دو گروه پس آزمون اجرا گردید. پایایی، اعتبار و ساختار تحلیل مقیاس محاسبه شد و امتیازات برای الگوی مورد مطالعه به دست آمد. تحلیل داده ها از طریق آزمون آماری t تست گروه های مستقل و تحلیل کواریانس (ANCOVA) انجام شد. یافته ها: نتایج t تست گروه های مستقل با توجه به کنترل سن و تحصیلات آزمودنی ها، بیانگر معنی داری اثربخشی آموزش شادمانی به شیوه فوردایس بر افزایش امید به زندگی زوجین در حال متارکه ای بود که در گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه قرار داشتند (p<0/0001 و t=8/53)؛ یعنی مقیاس نشان می دهد با آموزش، امید به زندگی بیشتر می شود، از سوی دیگر؛ یافته های این پژوهش گویای اهمیت و تاثیر آموزش شادمانی به شیوه فوردایس بر امید به زندگی زوجین در حال متارکه است. نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش، آموزش شادمانی به شیوه فوردایس در افزایش امید به زندگی زوجین در حال متارکه موثر است.

کلیدواژه ها:

شادمانی به شیوه فوردایس ، امید به زندگی ، زوجین در حال متارکه