شورش های اجتماعی و مساله ی محرومیت نسبی (مطالعه موردی: قیام 15 خرداد در ورامین)

اهمیت قیام 15 خرداد در پیروزی انقلاب اسلامی امری نیست که بر کسی پوشیده باشد. در واقع اگر بخواهیم برنقطه عطفی در روابط میان دولت و ملت در رژیم انگشت بگذاریم، باید بر همین امر تاکید کنیم. پیروزی هر انقلابی بهمجموع های از عوامل عینی و ذهنی وابسته است؛ از جمله؛ رهبری، سازماندهی نیروها و نارضایتی عمومی که عمدتا درشکل خشونت های اجتماعی نظیر اعتصابات، تظاهرات، شور شها و جنگ داخلی بروز می یابد. انقلاب اسلامی سال1357 نیز خارج از این قاعده نمی باشد و در پیروزی آن تمامی این عوامل را می توان به نوعی جستجو کرد. صرف نظر ازعوامل دخیل در پیروزی انقلاب ها، شورش های اجتماعی بحثی اساسی در نظریه های انقلاب هستند که به واسطه یهمین اهمیت، نظریه های مختلف کوشیده اند آن را توضیح دهند. یکی از مهمترین این نظریه ها، نظریه محرومیتنسبی می باشد. تا آنجا که به انقلاب سال 57 مربوط می شود، بدون تردید مه مترین این شورش ها را باید در شورشاجتماعی 15 خرداد سال 1342 جستجو کرد. مقاله حاضر می کوشد با تمرکز بر یکی از مهمترین کانون های این شورشاجتماعی یعنی منطقه ی ورامین و در پرتو نظریه محرومیت نسبی به بررسی زمینه های شکل گیری این شورشاجتماعی بپردازد.

کلیدواژه ها:

خشونت مدنی ، شورش ، محرومیت ، روحانیت ، انقلاب