پارادایم های دوستی در قرن چهارم و در اندیشه ابوحیان توحیدی شیرازی؛مدخلی بر شناسایی کتاب الصداقه و الصدیق

دوستی یکی از مهم ترین مقوله های فلسفی- اخلاقی و سیاسی به شمار می آید. این مقوله در ساختار اندیشگان ابوحیان توحیدی شیرازی، عنوانی عام برای استعداد ذاتی انسان برای ارتباط و همبستگی است. دوستی در ساختار فکری ابوحیان در فضای ادیب - دوست شکل می یابد. شخصیتی واقعی و شناختهشدهمجسﱠوم در قرن چهارم که در پی سعادت همگانی نوع بشر است؛ سعادتی که همچون ابزاری به کار گرفته می شود تا در این جهان به-واسطه دیگری یا دیگران نیاز خود را برطرف سازد و در عین حال غایتی نهایی وبازپسینی دارد و آن، هماناتحاد با خدا- خیر است. استشعار بر دیگری، مسیر رسیدن به خود است که در روند کمال، از آگاهی به دیگران می گذرد و رازداری، وفاداری، خیرخواهی و صداقت از لوازم اساسی آن است.کتاب الصداقه و الصدیقابوحیان توحیدی از جامع ترین کتاب هایی است که در جهان اسلام بدین منظور تالیف شده است. این مقاله آراء و اندیشه های فلسفی و فکری ابوحیان را در زمینه دوستی بررسی کرده و تاثیر اجتماع، سیاست و فرهنگ قرن چهارم بر او و کتاب الصداقه و الصدیق را مدنظر قرار داده است.

کلیدواژه ها:

ابوحیان توحیدی ، دوستی ، الصداقه و الصدیق ، فلسفه ، تصوف