بررسی تاثیر خودمراقبتی جهت ارتقاء سلامت در بیماری های مزمن

زمینه و هدف: بیماری های مزمن به عنوان یک مشکل عمده با طول درمانی بالا و دارای معلولیت و عوارض های مختلف تا حدود زیادی زندگی طبیعی بیماران را تحت تاثیر قرار می دهد و توجه به عواملی مانند هدفمند بودن در زندگی، داشتن اعتماد به توانایی های خود، مثبت اندیشی و خوش بینی به آینده می تواند موجب ارتقاء کیفیت زندگی آنان گردد. از این تعریف چنین بر می آید که امید در بردارنده تصورات و توجه به آینده است که در خودمراقبتی بیمار نقش به سزایی دارد؛ لذا این پژوهش با هدف بررسی تاثیر خود مراقبتی جهت ارتقاء سلامت در بیماری های مزمن صورت گرفته است. روش کار: در این مطالعه با بررسی برنامه های آموزشی ارایه شده به کارکنان خدمات درمانی مقالات منتشر شده در حوزه ی خودمراقبتی، مطالعات و مقالات مرتبط، جلسات با کارشناسان آموزش بهداشت و ارتقا سلامت استفاده شد و لیستی از موضوع ها و چالش های مرتبط ، توسط پژوهش گران تهیه شد و با استفاده از کلمات کلیدی از وب سایت های دانشگاه ها، منابع کتابخانه ای، پایگاه های اطلاعاتی مطالعه انجام شد. نتایج: مطالعات مختلف علل و عوامل متعددی را برای بروز بیماری های مزمن همچون سرطان معرفی نموده اند ولی صرف نظر از علل ایجاد کننده از دیدگاه علم روانشناسی مهم ترین مسیله در برخورد با بیماری، نوع نگاه به آن و چگونگی سازگاری با آن است که تعیین کننده سلامت می باشد. نتایج پژوهش ها حاکی از این است که رابطه مثبت و معنی دار بین امید به زندگی و کیفیت زندگی وجود دارد. همچنین نشان داده که برآیند مثبت آموزش و فعال شدن در انجام امور خودمراقبتی احساس مسیولیت در قبال کنترل رفتارهای ارتقاء دهنده حیطه سلامت جسمی ، روانشناختی و اجتماعی می باشد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که انجام خود مراقبتی تاثیر مثبتی بر روی کیفیت زندگی دارد. ارتقاء خود مراقبتی به عنوان یک هدف پرستاری به بیماران در جهت عدم وابستگی و اجتناب از بستری شدن های مکرر بیمارستانی و کاهش هزینه است. پرستاران جهت انجام عملکرد موثر در این موقعیت ها باید آموزش دیده باشند پس باید توجه مسیولین خدمات درمانی را به برگزاری مداوم کارگاه های آموزش خودمراقبتی و در اختیار قرار دادن امکانات و تجهیزات مراقبتی به بیماران جلب کرد.

کلیدواژه ها:

آموزش ، خود مراقبتی ، ارتقا سلامت ، بیماری مزمن