بررسی ارتباط بین حساسیت اخلاقی پرستاران و رضایت بیماران از کیفیت مراقبت های پرستاری

زمینه و هدف: ارتباط جنبه اجتناب ناپذیر از مراقبت پرستاری از بیماران و عامل مهمی در بدست آوردن نتایج مثبت از درمان، کاهش تنش و رضایت بیمار می باشد . رضایت بیمار به عنوان شاخص مهم کیفیت و اثر بخشی سیستم سلامت محسوب می شود. حساسیت اخلاقی نقش مهمی در چگونگی انجام مسیولیت حرفه ای و تصمیم گیری اخلاقی پرستاران دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین حساسیت اخلاقی پرستاران و رضایت بیماران از کیفیت مراقبت های پرستاری انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش توصیفی تحلیلی انجام شد. ابتدا 200 پرستار شاغل در بخش های داخلی، جراحی و ویژه به روش سرشماری انتخاب شدند، سپس بیماران به صورت سهمیه ای، به نسبت تعداد پرستاران شرکت کننده از هر بخش انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل: سوالات دموگرافیک، Patient SatisfactionInstrument و Moral Sensitive Question بود، تجزیه تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویراست 23 انجام شد. نتایج: بین حساسیت اخلاقی پرستاران و رضایت بیماران ازکیفیت مراقبت های پرستاری همبستگی مثبت معناداری وجود داشت ( P<0/05 ). اکثریت ( 70.5% ) رضایت متوسطی از کیفیت مراقبت های پرستاری داشتند. 93/5% پرستاران از حساسیت اخلاقی بالایی برخوردار بودند. بین حساسیت اخلاقی پرستاران با متغیر های جنس، بخش محل خدمت، وضعیت تاهل، نوع مسیولیت و نوبت کاری رابطه آماری معنی داغری وجود نداشت.رابطه رضایت بیمار با نوع بخش بستری معنی دار بود ( P=0.03 ) نتیجه گیری : افزایش حساسیت اخلاقی پرستاران در ارتقاء رضایت بیماران از کیفیت مراقبت های پرستاری موثر است. تحقیقات بعدی با حجم نمونه ی بیشتر و بررسی سایر عوامل موثر بر رضایت بیماران به منظور دستیابی به اطمینان بیشتر از قابلیت تعمیم نتایج پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

حساسیت اخلاقی پرستاران ، رضایت بیماران ، کیفیت مراقبت های پرستاری