بررسی شیوه های سازگاری در مادران دارای کودک مبتلا به دیابت نوع یک

مقدمه: داشتن کودک مبتلا به دیابت نوع یک برای مادران به عنوان یک عامل تنش زا سبب به کارگیری استراتژی های سازگاری می شود که لازم است انواع آن و تاثیر هر کدام بررسی شود. این مطالعه با هدف بررسی شیوه های سازگاری مادران دارای کودک مبتلا به دیابت نوع یک و ارتباط آنها با مدیریت استرس انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی بر روی 180 نفر از مادران دارای کودک مبتلا به دیابت نوع یک در شهر تهران و کرج انجام شد. جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه ای چند بخشی صورت گرفت که روایی و پایایی آن به روش علمی تایید گردید. آنالیز داده ها با نرم افزار SPSS ( نسخه 19) و با استفاده از آماره های توصیفی و آزمون های آماری انجام شد. یافته ها : میانگین سن ابتلا به دیابت در کودکان 13 / 7 سال بود. در مادران بالاترین میانگین نمره مربوط به سازگاری مشکل محور (22/11) و پایین ترین مربوط به سازگاری احساس محور (12/2) بود. مدل رگرسیونی نشان داد که متغیرهای سن مادر، سازگاری مشکل محور و سازگاری معنا محور اثر مثبت و متغیر های سن پدر و سازگاری احساس محور اثر منفی بر مدیریت استرس در مادران داشتند. نتیجه گیری: مادران دارای کودک مبتلا به دیابت نوع یک با به کارگیری شیوه های سازگاری مشکل محور و معنا محور می توانند در مدیریت استرس خود موفق تر باشند. از این رو نیاز به آموزش مستمر شیوه های سازگاری کارآمد به مادران دارای کودک دیابتی احساس می شود.

کلیدواژه ها:

شیوه های سازگاری ، دیابت نوع یک ، استرس ، مادر