روش های آنتروپومتری (سنتی، فتوگرامتری دوبعدی و سه بعدی): مزایا و معایب

مقدمه: آنتروپومتری از اجزاء علم ارگونومی است که در طراحی و حصول تطابق فیزیکی بین کاربر و محصول کمک می کند. سهروش آنتروپومتری، سنتی (دستی)، فتوگرامتری دوبعدی و سه بعدی (هالوگرافی) هستند که هر کدام مزایا و معایبی دارند. این مطالعه ی مروری به مقایسه و بررسی مزایا و معایب هر یک از روش ها پرداخته است. روش کار: در این مطالعه، پایگاه های اطلاعاتی PubMed ، Science Direct و Google Scholar با واژگان آنتروپومتری و روش، سنتی، دستی، فتوگرامتری دو و سه بعدی، هالوگرافی بدون محدودیت زمانی تا سال 2017 به صورت جامع بررسی شد. یافته ها: آنتروپومتری سنتی ساده و کم هزینه اما زمان بر بوده و نیازمند مهارت آزمونگر است؛ ممکن است برای بیماران یا کودکان مناسب نباشد و طراحی های براساس این روش، عموما کاملا فیت نیستند. ازطرفی، اندازه گیری بعضی مناطق نظیر اطراف چشم باعث ناراحتی فرد شده و به دلیل فشار ابزار روی بافت نرم، دارای خطا می باشد. فتوگرامتری به عنوان راه جایگزین از طریق روش های دو و سه بعدی به کار می رود. تکنولوژی های اندازه گیری غیرتماسی مثل عکس برداری، اسکن لیزری، CT اسکن و علم پردازش تصویر توسط نرم افزارهای کامپیوتری، توسعه پیدا کرده اند. غیرتهاجمی بودن، کاهش زمان آزمون و خستگی کاربر و امکان نگهداری عکس جهت تحلیل های آتی از ویژگی های این روش هاست. لمس و دانش آناتومی سطحی جهت تعیین نقاط راهنما و مشکل در اندازه گیری انحناها و ابعاد اجسام سه بعدی نظیر صورت از ویژگی های فتوگرامتری دوبعدی است. در فوتوگرامتری سه بعدی، تصاویر به صورت اجزاء مجازی سه بعدی درمی آیند. هزینه ی این روش بالاتر بوده اما کاهش زمان اندازه گیری و خطای حاصل از فشار ابزار روی بافت و افزایش همکاری آزمون شونده را به دنبال دارد. مطالعات مقایسه ای گویای دقت قابل قبول هر سه روش هستند. نتیجه گیری: جداول آنتروپومتریکی موجود ( استفاده از صدک ها) جهت طراحی ها ناکافی هستند. با توجه به اینکه در اغلب طراحی ها، اندازه گیری های چندگانه ی بدن مطرح هستند، استفاده گسترده تر از فتوگرامتری سه بعدی جهت طراحی محصول مخصوصا تجهیزات حفاظت فردی جهت ایرانیان با توجه به تفاوت ابعادی به دلیل قومیت متفاوت با دیگر افراد دنیا توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

آنتروپومتری سنتی ، فتوگرامتری دوبعدی ، فتوگرامتری سه بعدی