نقد نقشه جامع علمی کشور از منظر برنامه ریزی راهبردی

در دنیای امروز که کشورها از حیث پیشرفت به دسته بندی های مختلف تقسیم می شوند و در عرصه های مختلف اقتصادی و سیاسی و علمی به رقابت با هم مشغول هستند، یکی از شروط مهم پیشرفت، داشتن برنامه های راهبردی برای این منظور می باشد. این برنامه ها در غالب اسناد کلان و بالادستی ارایه می شوند و مسیر حرکت و برنامه ریزی های اجرایی باید بر اساس این اسناد بالادستی باشد. در کشور ما از سال 1384 سند چشم انداز بیست ساله که وضعیت کشور را در عرصه های مختلف در سال 1404 تبیین می نماید، تدوین شد. بر این اساس برای رسیدن به آنچه به عنوان وضعیت مطلوب و به صورت کلی در این سند در عرصه های علمی آمده است، نیازمندی به یک نقشه راه یا نقشه مسیر وجود داشت تا مسیر حرکت از وضعیت فعلی به وضعیت تصویر شده در سند چشم انداز را مشخص نماید، لذا در سال 1390 نقشه جامع علمی کشور توسط شورای عالی انقلاب فرهنگی تهیه شد. بنا به تعریف این سند، مجموعه ای است جامع و هماهنگ و پویا و اینده نگر، شامل مبانی، اهداف سیاست ها و راهبردها، ساختارها و الزامات تحول راهبردی علم و فناوری مبتنی بر ارزش های اسلامی برای دستیابی به اهداف چشم انداز بیست ساله کشور بوده و همچنین تلاش شده بر مبانی ارزشی و بومی کشور، تجربیات گذشته و نظریه ها و نمونه های علمی و تجارب عملی تکیه شود.با توجه به کلیت متن سند در می یابیم که در ابتدا و مقدمه آن، مقوله علم و فناوری از مهم ترین زیرساخت های پیشرفت کشور و ابزار جدی رقابت در عرصه های مختلف در نظر گرفته شده است (نقشه جامع علمی کشور: 3). در ادامه ویژگی های علم موردنظر در آن بدین صورت شرح داده شده است: علمی که دارای سه شاخصه عدالت معنویت و عقلانیت باشد در پرتو چنین علمی است که جامعه بشری امادگی تحقق حکومت جهانی انسان کامل را یافته و در سایه چنین حکومتی ظرفیت و استعدادهای بشر به شکوفایی و کمال خواهد رسید

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی راهبردی ، نقشه جامع ، دانشگاه