تبیین معناشناختی مفاهیم توکل و اعتماد به نفس با رویکرد مرزشناسی با واژگان هم افق

معنا پژوهی دینی مبتنی بر واژه پژوهی دقیق است. پژوهش در انواع، معنا، و دامنه گستردگی واژگان لازمه شناخت بنیادین و درک صحیح آنهاست. در آموزه های اسلامی توکل به خدا به معنی آن است که بنده، خدا را در امر خود وکیل قرار دهد. متوکل، امور را به خدا حواله کرده و هر عامل دیگر را اسباب و وسایل رفع امور میانگارد. در جوار واژه توکل واژگانی چون تفویض، تسلیم و رضا قرار دارد که شناخت معنای صحیح آنها، درک صحیح معنای توکل را به دنبال دارد. پیرامون واژه توکل، اصطلاح اعتماد به نفس وجود دارد که به تازگی وارد فرهنگ ما شده و از عمر آن بیش از نیم قرن نمیگذرد. تفاوت کبر، غرور، عجب، خودنمایی، تواضع، خشوع، خضوع، تذلل و خوف با اعتماد به نفس نیز در درک معنای صحیح اعتماد به نفس و رابطه آن با توکل به خدا گامی موثر خواهد بود.

کلیدواژه ها:

توکل ، اعتماد به نفس ، واژه پژوهی ، معنا پژوهی