مروری برکاربردبیوتکنولوژی در تولیدگونه های گیاهی مقاوم به تنش خشکی

تنش یا استرس،واژه ای است که اولین بارتوسط علوم بیولوژیک در موجودات زنده به کار برده شدوآن را به عنوان هر عاملی که امکان بالقوه واردآوردن خسارت به موجودات زنده را داردتعریف نمودند.تنش،نتیجه روند غیرعادی فرایندهای فیزیولوژیکی است که از تاثیر یک یا ترکیبی از عوامل زیستی و محیطی حاصل می شود.همانطورکه در تعریف تنش نیز ذکرشد،تنش دارای توان آسیب رسانی می باشدکه به صورت نتیجه یک متابولیسم غیر عادی روی داده وممکن است به صورت افت رشد،مرگ گیاه یا بخشی از گیاه بروز کند.تنش های محیطی را معمولا به دو دسته تقسیم کرده اند:تنش های بیولوژیکی و تنش های فیزیکوشیمیایی.تنش های بیولوژیکی شامل حمله آفات و امراض به گیاهان می باشد و تنش های فیزیکوشیمیایی به پنج گروه تقسیم می شوندکه ازبین آنها،خسارت وارده به گیاهان زراعی در اثرتنش های کمبود آب،شوری و دما در سطح جهان گسترده تر بوده است که این خسارت درنتیجه تاخیر یا عدم استقرار گیاه،تضعیف یا ازبین رفتن گیاهان استقرار یافته،مستعدشدن گیاه نسبت به حمله بیماری ها و آفات گیاهی و تغییرات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی در سوخت وساز گیاهان به وجودمی آید.در این زمینه،استراتژی های مختلفی وجودداردکه از آن جمله انتقال ژن های مقاومت در برابرتنش های محیطی به گونه های حساس است.برای مثال،انتقال ژن های القاپذیردرمقابل تنش کم آبی،گرما وسرما به گیاهان،برای تحمل شرایط کمبود آب ونیز تولیدپایه های مقاوم که امکان استقرار گونه ها را درمناطق کم آب فراهم آورد.دراین مقاله به کاربردبیوتکنولوژی در تولیدگونه های گیاهی مقاوم به تنش خشکی پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

تنش خشکی ، بیوتکنولوژی ، گونه های مقاوم ، اصلاح ژنتیکی