رد پای صلح و گریز از جنگ در شعر شاعران ادب پارسی

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 926

فایل این مقاله در 25 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

OSAPLC03_036

تاریخ نمایه سازی: 20 آبان 1397

چکیده مقاله:

بی شک ، وقتی سخن از زبان فارسی به میان میآید، نام شاعران بزرگ ایرانی همچون فردوسی،نظامی، عط ار، مولانا، سعدی، حافظ و جامی کهنماد صلح و دوستی در ادبیات ایران زمین هستنددر منظر ذهنمان متبلور می شوند. اندیشه هاینابی در میان اندیشمندان و مفاخر ایرانیدرباره صلح وجود دارد. به ضرورت تحقیق برپایهداشتن تمدن غنی و نیز سیاهه نمایی های غرب،علیه فرهنگ ایرانی در چارچوب سناریوی ایرانهراسی با رویکردی جدید، بر آن شدیم تا ازدیدگاه های مختلف اثبات نماییم که این فرهنگعادلانه به علت عدم تبلیغ لازم و کافی، چندان درجهان شناسانده نشده است. به جد اذعان مینماییم که از لحاظ زمانی اغلب شاعران ما درطرح موضوعات صلح و دوستی متقدم تر از همتایانغربی بوده اند. توج ه مولانا به مقوله صلح را کهعمدتا به وسعت اندیشه و سلوک عرفانی او بر میگردد و عوامل توج ه سعدی به مقوله صلح را کهریشه در اجتماعی بودن و نحوه ی زندگی و تربیتو نگاه بشری سعدی دارد و عوامل توج ه حافظ بهمقوله ی صلح را که ریشه های اجتماعی اثر کهدر قالب رند تبلور یافته، به شیوه ای بدیع ونو آورده است. فردوسی هم،علی رغم جنگ های هایمختلف پهلوانان شاهنامه در صدد ترغیب به جنگنبوده و آنان را به صلح و آشتی دعوت می کرد.

نویسندگان

اعظم دلیری

دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بناب