تولید و مشخصه یابی پانسمان الکتروریسی شده نانو کامپوزیتی پلی گلیسرول سباکیت ژلاتین برای بهبود زخم های دیابتی

در درمان عفونت های ناشی از دیابت منجر به آسیب های وسیع و اغلب موجب فوت افراد می شود کمبود بافت اهدایی برای پیوند پوست از بزرگترین مشکلات این بیماران می باشد. با توجه به اینکه ژلاتین یکی از پلیمرهای طبیعی است که خواص منحصر به فردی مانند آب دوستی، زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری دارد اما خواص مکانیکی آن ضعیف و سرعت تخریب آن بالاست، لذا کوپلیمر کردن آن با پلیمر سنتزی پلی گلیسرول سباکیت که دارای خواص مکانیکی و شیمیایی کنترل پذیر در کاربردهای ترمیمی است می تواند گزینه مناسبی برای ساخت غشاهای پوستی باشد. در پژوهش پیش رو ابتدا پلی گلیسرول سباکیت (PGS) از پیش سازهای سیاسیک اسید و گلیسرول، تهیه و سپس با نسبت ابه 3 با ژلاتین در استیک اسید %75 حل شد. سپس محلول EDC و NHSدر حلال اتانول به آن اضافه گردید و به مدت 30 دقیقه هم زده شد تا عمل اتصال عرضی به خوبی انجام پذیرفت. در ادامه پارامترهای فرایند الکتروریسی جهت حصول ساختار مناسب بهینه سازی شد. سپس به منظور ارزیابی خواص داربست آزمون های میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، تبدیل فوریه مادون قرمز (FTIR)، میانگین نرخ کاهش وزن، انجام شد. در نهایت برای بررسی بقا سلولی نمونهها طی کشت 3و5 روزه، آزمون MTT انجام شد و چسبندگی سلولی نیز با SEM تحت ارزیابی قرار گرفت. شرایط بهینه الکتروریسی در ولتاژ 20 کیلو ولت، با فاصله 15 سانتی متری سرنگ تا صفحه جمع کننده و در دمای 42 - 38 درجه سانتی گراد حاصل شد. نتایج تصاویر SEM بازه قطر الیاف را mm 120 - 390 را نشان داد. درصد تخلخل در همه داربست ها بالای 70 بود. نرخ تخریب داربست به صورت خطی و منجر به تخریب کامل آن طی 21 روز گردید .آزمون رشد و چسبندگی سلولی داربست ها در کشت 3و5 روزه نتایج قابل قبولی را ارایه داد. در نهایت با بهینه سازی پارامترهای الکتروریسی، ساختار مناسبی از نظر تخلخل و نفوذپذیری در پانسمان پلی گلیسرول سباکیت ژلاتین حاصل شد. نرخ تخریب و پاسخ سلولی مناسب، این داربست را گزینه مناسبی برای کاربرد در غشاهای پوستی و مهندسی بافت پوست نشان میدهد

کلیدواژه ها:

پلی گلیسرول سباکیت ، ژلاتین ، الکتروریسی ، مهندسی بافت پوست ، پانسمان ، دیابت