بررسی محدودیت های آزادی اجتماعات در سیستم حقوقی ایران در پرتو نظام بین الملل حقوق بشر

آزادی اجتماعات و تظاهرات یکی از مظاهر دموکراسی و از جمله آزادی های اساسی بشری و حقی طبیعی است که به هر فرد توانایی را می دهد تا در تعیین سرنوشت سیاسی و اجتماعی جامعه خویش موثر باشد و بتواند مطالبات و سخنان خود را با سایر افراد در اجتماعات به گوش زمامداران برساند. این حق آزادی از جمله آزادی هایی است که به عنوان حق طبیعی مورد شناسایی قرار گرفته است. با توجه به اینکه این آزادی نقش اساسی و مهمی در برآورده ساختن دیگر حقوق وآزادی های بشری به ویژه آزادی های سیاسی مانند حق تعیین سرنوشت آزادی بیان تشکیلات انتخابات آزاد و حق رای دارد می توان آن را یکی از حق های بنیادین افراد به شمار آورد. با توجه به اینکه بسیاری از حق ها مطلق نبوده و دارای محدودیت هایی در جامعه هستند آزادی اجتماعات نیز با محدودیت هایی از جمله مسالمت آمیز بودن رو به روست همچنین اطلاع دادن جهت برگزاری یا اخذ مجوز از دیگر چالش ها و موانعی است که در این آزادی برای افراد متصور است. همچنین در این مقاله آزادی اجتماعات در حقوق ایران مورد بررسی قرار گرفته و به چالش های تحقق این آزادی درحقوق ایران از جمله مسالمت آمیز بودن، مخل نبودن به مبانی اسلام عملکرد نهادهای ذی ربط و اخذ مجوز با توجه به موازین بین المللی پرداخته خواهد شد.