بازشناسی هنرآینه کاری ایرانی جهت احیای آن در بناهای کنونی با نگاهی تحلیلی به بناهای تاریخی ایران

هنر آینه کاری در شهر قزوین ، در زمان شاه طهماسب اول و در بنای دیوان خانه متولد شد. این هنر بی بدیل ایرانی در اوج شکوفایی هنر اسلامی به شکل تزیین داخلی و پوششی برای سقف و دیوار در کاخ ها ، اماکن مذهبی و اماکن عمومی مورد استفاده قرار گرفت . آینه در تمام خانه های ایرانی علاوه بر جنبه ی کاربردی و زیبایی شناسی در نزد ایرانیان به عنوان یک سمبل و نشانه مذهبی ، آیینی شناخته شده است. همین امر باعث محبوبیت بیشتر و رواج آینه کاری در سال های آغازین تولد این هنر بوده است. بدون شک علاوه بر جنبه ی هنری و تزیینی آینه کاری ، جنبه های دیگری به رواج و تکامل این هنر کمک کرده است. با گذشت زمان و با تغییر شیوه ی ساخت بناها استفاده از هنر اینه کاری بسیار محدود شده است .این مقاله تلاشی است برای پاسخ دادن به این سوال که چه جنبه هایی از هنر آینه کاری موجب رواج و گستردگی استفاده از آن بوده است و آیا این جنبه ها را میتوان با بناهای امروزی در ایران منطبق ساخت برای پاسخ گویی به این پرسش ، با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و با فنون جمع آوری اطالاعات کتابخانه ای و میدانی به مطالعه ی این هنر( با رجوع به بناهای تاریخی ایرانی از جمله کاخ ها و اماکن مذهبی ) می پردازیم. حاصل بررسی ها و مشاهدات در مقاله به تفضیل آورده شده است.

کلیدواژه ها:

آینه کاری ایرانی ، بازتاب نور ، روشنایی ، تزیین داخلی ، آینه