مطالعه زیر گروه های سرطان پستان از نظر شاخص های مولکولی و بررسی ارتباط این شاخص ها با میزان آنژیوژنزو دیگر فاکتور های پیش آگهی بافتی به همراه مقایسه ی نتایج ماستکتومی محافظه کارانه و جراحی حفظ پستان

مقدمه و اهداف: امروزه پاتولوژی مولکولی در طبقه بندی سرطان پستان و تعیین استراتژی های درمانی نقش موثری ایفا می کند.با استفاده از تکنیک های مولکولی نشان داده شده که افزایش در میزان آنژیوژنز توموری، همچنین تغییر در ژن TP53 ومیزان آپوپتوز بر روی پیش آگهی و میزان بقای بیماران تاثیرگذار بوده است.هدف از این مطالعه پاسخگویی به پرسش های زیر بوده است:1- آیا رابطه ای بین زیر گروه های مولکولی سرطان پستان و دیگر فاکتورهای پیش آگهی بافتی در سرطان پستانوجود دارد 2- مقایسه این پارامترها در دو تکنیک جراحی سرطان پستان (Modified Radical Mastectomy –MRM) و (Breast Conserving surgery – BCS) چگونه است روش تحقیق: بصورت تصادفی نمونه بافت سرطان پستان 35 بیمار با جراحی MRM و 35 بیمار با جراحی BCS انتخاب گردیدند. نمونه ها به روش ایمونوهیستوشیمی و با مارکرهای CD34 ،Ki-67 ،P53 ،HER-2 ،PR ،ER و Annexin V رنگ آمیزی شدند. ارزیابی PR, ER و HER-2 مطابق آخرین گایدلاین ASCO/CAP صورت گرفته و در موارد مثبت ضعیف HER-2، ترای تایید آمپلی فیکاسیون ژن، از تکنیک FISH استفاده گردید. زیر گروه های مولکولی مطابق آخرین گایدلاین (St.Gallen 2 011) (شرح داده شده در مقدمه) تعیین و میزان آنژیوژنز به روش (Microvessels density (MVD-CD34 با شمارش 4 نقطه Hot spot مشخص گردید. همچنین درصد Ki-67, P53 و Annexin V با شمارش 1000 سلول اپیتلیالی در 10 فیلد رندوم تعیین شد. نتایج میزان آنژیوژنز، میزان پرولیفراسیون و میزان آپوپتوز بصورت پایین، متوسط و بالا گزارش گردید. در انتها نتایج در داخل هر گروه هاتوسط آزمون آماری One-way ONOVA و همچنین مقایسه دو به دو با آزمون Bonferroni test انجام گرفته و در انتها نتایج بین دو گروه MRM و BCS با تست آماری Student s t-test مقایسه گردیدند. یافته های پژوهش: در گروه MRM؛ 3/54 بیمار در دسته Luminal A؛ 1/17% بیمار در دسته Luminal B؛ 20% بیمار در دسته ERBB-2 و 8/6% بیمار در دسته Basal – Like قرار داشتند. در گروه BCS نیز 45/7% بیمار در دسته Luminal A؛ 6/28% بیمار در دسته Luminal B؛ 3/14% بیمار در دسته ERBB- و 11/4% بیمار در دسته Basal-Like قرار داشتند. میزان موتاسیون در ژن TP53 برابر MRM برابر 31/4% و در گروه BCS برابر 37/1% بود. میزان آنژیوژنز در هر دو گروه در دسته Luminal A کم بوده و در گروه MRM در دسته ERBB-2 بیشتر و در گروه BCS در دسته Luminal B بالاتر بود. میزان پرولیفراسیون در هر دو گروه در ساب تایپ Luminal B و ERBB-2 بالا بوده و نسبت آپوپتوز در هر دو گروه در دسته Luminal A از بالاترین نسبت برخوردار است. نکته قابل ذکر در این مطالعه، رابطه مندبودن (P<0.003) بین موتاسیون در ژن TP53 با بالا بودن MVD-CD34، بصورت مستقل و بدون در نظر گرفتن سایر پارامترها می باشد. همچنین آزمون آماری Student s t-test در مقایسه بین دو گروه MRM و BCS نشان داد که اختلاف معنی داری (P<0.139) بین دو گروه وجود نداشته نتایج هر دو گروه کاملا شبیه هم می باشند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان میدهد که بالا بودن آنژیوژنز تومورییکی از عوامل دخیل در پیش آگهی ضعیف بافتی محسوب می گردد. نکته قابل توجه در این مطالعه، رابطه مندبودنبین موتاسیون TP53 با آنژیوژنز بالای بافتی می باشد. چنین نتیجه ای می تواند ذهن محققان را بر این نکته معطوف سازد که شاید ارزیابی ژن TP53 قبل از تصمیم به جراحی BCS مهم تلقی شود. زیرایکی از پروتکل های درمانی پس از BSC، پرتودرمانی به همراه شیمی درمانی می باشد. یکی از پایه های درمانی رادیوتراپی، آزاد شدن رادیکال های آزاد اکسیژن واکنش گربوده که توسط ژنسرکوبگر TP53، بسوی آپوپتوز سوق می یابد. بر پایه چنین تیوری، می توان استنباط نمود که خطر Loco - Recurrance در P53 مثبت هابالابوده و نیازمند درمان های رادیکال می باشد. بدیهی است که اثبات این فرضیه ای، نیازمند مطالعات متعدد و با در نظر گرفتن سایر جنبه ها می باشد.