پاسخ عوامل فیبرینولیتیک به انقباض های درونگرای هم تنش و هم جنبش در مردان سالم

مطالعه حاضر جهت بررسی پاسخ شاخص های فیبرینولیتیک به انواع مختلف انقباض های درون گرای هم تنش و همجنبش پس از فعالیت و دوره ریکاوری یک ساعته طراحی شد. ده مرد سالم( 7/1±9/26 سال) دو جلسه فعالیت مقاومتی هم تنش و هم جنبش به فاصله یک هفته با شدت حدود 40 درصد حداکثر گشتاور ارادی ایزومتریک( ̊̊70MVIT) را بر روی عضلات چهار سر هر دو پا با استفاده از دستگاه بایودکس انجام دادند. نمونه های خون سیاهرگی( ml6) در قبل، بلافاصله بعد و انتهای یک ساعت ریکاوری گرفته شدند و برای اندازهگیری فعال کننده پلاسمینوژن بافتی( t-PA)، مهار کننده فعال کننده پلاسمینوژن-PAI-1)I)، D-dimer و غلظت لاکتات مورد استفاده قرار گرفتند .داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مکرر( دو جلسه ×سه زمان) تجزیه و تحلیل شدند .هر دو جلسه فعالیت بدون در نظر گرفتن نوع انقباض با افزایش معنادار t-PA، و لاکتات همراه بود( P<0.05). همچنین در پاسخ به دو نوع فعالیت، انقباض عضلانی درونگرای هم تنش موجب شد هم t-PA، و هم لاکتات در مقایسه با انقباض همجنبش افزایش بیشتری داشته باشند( PAI-1 .(P<0.05 بدون در نظر گرفتن نوع انقباض پس از فعالیت تغییر معناداری نشان نداد (P> 0.05)، اما در دوره ریکاوری کاهش معناداری مشاهده شد( P<0.05) و در کل نیز مقایسه دو نوع انقباض تغییرات متفاوتی در پاسخ 1-PAI نشان نداند( P> 0.05). در کل میتوان گفت که نوع انقباض عضلانی( هم تنش یا هم جنبش) عامل موثری در پاسخ t-PA و لاکتات خون میباشد، در حالیکه پاسخهای 1-PAI و D-dimer به نوع انقباض عضلانی بستگی ندارند.

کلیدواژه ها:

فعال کننده پلاسمینوژن بافتی( t-PA) ، مهار کننده فعال کننده پلاسمینوژن-PAI-1)I) ، D-dimer ، فعالیت مقاومتی ، ترومبوز