سازگاری های فیزیولوژیکی عملکرد در پی تمرینات تناوبی شدید

هدف از این مطالعه، انجام یک مرور روایتی از ادبیات برای تعیین سازگاری های فیزیولوژیکی عملکرد در پی تمرینات تناوبی شدید میباشد. تمرینات تناوبی شدید، به وهله های تکراری با فعالیتهای تناوبی به نسبت کوتاه با شدت تمام یا شدتی نزدیک به شدتی کهVO2peak به دست می آید نسبت داده میشود. با توجه به شدت تمرینات، یک تلاشHIT ممکن است از چند ثانیه تا چندین دقیقه طول بکشد که وهله های گوناگون، به وسیلهچند دقیقه استراحت یا فعالیت با شدت کم از هم جدا میشوند. از ویژگی های بارز اینگونه تمرینات، حجم خیلی کم آن و درعین حال، اثربخشی بر هر سه سیستم انرژی میباشد. هرچند یک وهله فعالیت شدید، نیاز به میزان بیشتری از بازسازی ATP از سیستمهای تولید انرژی بی هوازی دارد، با افزایش تواتر تکرارهای شدید و اجرای آن به صورت متناوب با ریکاوری بین وهله های فعالیت، نیاز سلول عضلانی و مسیرهای متابولیکی را تغییرمیدهد، به گونه ای که سهم بازسازی انرژی از سیستم بی هوازی، به سمت سیستم هوازی تغییر کرده و همزمان،این دو سیستم درگیر بازسازیATP میشوند. درمجموع، سازگاریهای فیزیولوژیکی درگیر در بهبود اجرا در تمرینات تناوبی شدید را میتوان به تعامل نزدیک و همزمانی سه بعد مهم از بدن انسان؛ یعنی سازگاریهایمحیطی (درون عضله اسکلتی)، عصبی (واحدهای حرکتی و CNS) و سازگاری های قلبی عروقی نسبت داد؛بنابراین، با به کارگیری این تمرینات میتوان دامنه وسیعی از سازگاریهای متابولیکی و عملکردی که موجب بهبود هر دو سیستم هوازی و بی هوازی و آمادگی دستگاه های عمده بدن میشود را انتظار داشت. این نتایج بیانگر این موضوع است که تمرینات تناوبی شدید با حجم بسیار کم، بدن را دستخوش تغییرات عمدهای میکندکه حاکی از کارابودن و مقرون به صرفه بودن اینگونه تمرینات، به ویژه از لحاظ زمانی میباشد.

کلیدواژه ها:

تمرینات تناوبی شدید ، اجرای هوازی و بیهوازی ، سازگاری